Ζούμε την εποχή του καναπέ

Άρθρο: Βασιλική Μαμαλίγκα

Είχα δει τη δεκαετία του ’80 μια ταινία με τίτλο «Αναμείνατε στο Ακουστικό Σας», για μια παρέα παλιών φίλων, που έχουν καταλήξει να επικοινωνούν αποκλειστικά με τα ηλεκτρονικά μέσα της εποχής και δεν συναντιούνται ποτέ και είχα φρικάρει μήπως μας συμβεί. Δυστυχώς μας συνέβη…

Όλα στον καναπέ τα κάνουμε πια, πάει και τελείωσε! Σήμερα θα σας μιλήσω για τη δική μου περίπτωση, διότι «ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε» αλλά μη μου πείτε πως μόνο εγώ…

Ζούμε την εποχή του καναπέ, λοιπόν: Τριθέσιος, κατά προτίμηση και με το fleece κουβερτάκι στο μπράτσο, για να παίρνουμε και καναν υπνάκο.

Απέναντι η TV και μπροστά του το coffee table. Κατ’ ευφημισμόν, στη δική μου περίπτωση, διότι καφέ πίνω μόνο το πρωί, στο κρεβάτι μου. Πλην όμως, εδώ τρώω, εδώ το λάπτοπ, εδώ τα τηλέφωνα – σταθερό και κινητό – εδώ και τα control: της TV, του air-condition,του DVD player, του Video player (ναι, έχω ακόμα video), τακτοποιημένα όλα σ’ ένα καλαθάκι, για να μην τα ψάχνω. Να έχω το control των control μου, βρε αδερφέ!

Στο ίδιο καλαθάκι βάζω και τους απλήρωτους λογαριασμούς, για να τους βλέπω κάθε μέρα και να σπαζοκεφαλιάζω πως θα τους πληρώσω. Εδώ ο αγώνας για το control είναι άνισος αλλά τον παλεύω. Όταν πληρώνονται, ένας-ένας, τους μεταφέρω στο γραφείο για να έχω τη χαρά της επιτυχίας και ν’ αδειάζει και το καλαθάκι: πληρώθηκε η Visa; Την πάω στο γραφείο, πληρώθηκε η ΔΕΗ; Την πάω στο γραφείο. Ο ΕΝΦΙΑ, η ΕΥΔΑΠ, η Ασφάλεια Ζωής, τα κοινόχρηστα.. Ουφ! Αυτές οι διαδρομές των λογαριασμών από τον καναπέ και το καλαθάκι στο γραφείο, έχουν γίνει το σπορ μου: καλαθάκι – γραφείο σημειώσατε X, που λένε, με τελικό στόχο του αγωνίσματος να αδειάσουν οι λογαριασμοί και να μείνουν μόνο τα control στο καλαθάκι και το γενικό control σε μένα, επιτέλους!

Αλλά έχει κι άλλα αυτό το καλαθάκι, σχεδόν τα πάντα δηλαδή. Tύφλα να ‘χει η τσάντα της Μαίρη Πόπινς! Εννοείται πως καπνός, μολύβια, τετράδια, νερό και κάτι για τη λιγούρα, υπάρχουν πάντα στο κατ’ ευφημισμόν coffee table και απαραιτήτως το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, για να ξέρω που ΔΕΝ θα πάω η γυναίκα, έτσι που πηγαινοέρχονται οι λογαριασμοί.

Εδώ τα πάντα όλα, που λέτε. Αφού τις προάλλες, με τους σεισμούς, σκεφτόμουνα πως έτσι και πέσουν ταβάνι και ντουβάρια αλλά δε με πλακώσουν, μόνο με αποκλείσουν στη «μικρή μου περιοχή» : καναπές-τραπεζάκι-TV, θα είμαι αυτάρκης μέχρι να με βρουν τα παλληκάρια της ΕΜΑΚ. Μη σας πω, ότι με παίρνει να έχω βαφτεί κιόλας διότι παλληκάρια είναι αυτά, ποτέ δεν ξέρεις πάνω στη σύγχυση…

Άμα δεν είναι αυτή η εποχή του καναπέ, λοιπόν, ποια είναι; Εργαζόμενοι και μη εργαζόμενοι, μόνοι και ζευγαρωμένοι, με παιδιά, σκυλιά, γατιά ή χωρίς, στον καναπέ καταλήγουμε, για να αράξουμε, να χουχουλιάσουμε, να … βολευτούμε. Από κει και πέρα οι διαβαθμίσεις έχουν να κάνουν με την κατηγορία που ανήκει ο καθένας. Τα υπόλοιπα… τα αφήνω στους ψυχολόγους.

Δεν είμαι και πολύ καλή στην ιστορία, αλλά δε θυμάμαι άλλη τέτοια εποχή από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι σήμερα. Θα μας ανακαλύπτουν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος και θα προσπαθούν να εξηγήσουν τα γύρω-από-ένα καναπέ ευρήματα και τη σημασία τους… Θλιβερό!

Πως είπατε; Να σηκωθούμε; Να ξεβολευτούμε; Να επαναστατήσουμε δηλαδή; Αμέσως! Με το ένα, με το δύο, με το τρία, σηκωνόμαστε όοοολοι από τον καναπέ και … τινάζουμε τα μαξιλάρια, για να τα επαναφέρουμε στην τάξη, που έχουνε κατσιάσει από το πολύ καθισιό. Κάτι περισσότερο δε βλέπω, δυστυχώς! Ύπουλη η εποχή του καναπέ, πολύ ύπουλη…