Γιατί φοβόσαστε την μοναξιά;

Άρθρο: Πέγκυ Καραμπάτου
Συγγραφέας

Γιατί φοβόσαστε τη μοναξιά; Και για ποια μοναξιά μιλάμε; Αυτήν που μάθαμε στα ρομαντικά ποιήματα και είδαμε σε κάποια έργα ή ακούσαμε μέσα από λυπητερά τραγούδια; Αυτή που μας γέμισαν κάποτε γονείς, συγγενείς, σχετικοί και άσχετοι ή η κοινωνία το κεφάλι, πριν καλά καλά μάθουμε μέσα από τα δικά μας βιώματα, τι είναι ζωή και ποιοι εμείς πραγματικά είμαστε;

Ποια μοναξιά είναι ακαταμάχητο θεριό, που μας στέλνει αδιάβαστους να παρηγορηθούμε, στο εφήμερο ή το αιώνιο λάθος; Ζητάμε “επιστημονικές εξηγήσεις”, π.χ. μέσα από την ψυχολογία, για να εξηγήσουμε το διαζύγιο μας, τον κακό μας γάμο, την αντιμετώπιση της χηρείας μας ή την εργένικη ζωή μας. Όλα αυτά που σας λέω, είναι ζωή. Πως να εξηγήσω σωστά πάντα εγώ ο ειδικός, που σκύβω να αφουγκραστώ το πρόβλημα του συνανθρώπου μου, το ανεξήγητο ή το άπιαστο; Πως να εξηγήσω τι σας συμβαίνει, όταν ποτέ δε λέμε ούτε στον σύμβουλο που του ζητάμε βοήθεια όλη την αλήθεια!; Πως να εξηγήσω εμένα, μέσα από εσένα; Θέλετε να σας πω για την τύχη, την ατυχία, τη μοίρα ή το στραβό μας το κεφάλι; Με απλά λόγια, θα μιλήσουμε σήμερα, γι’ αυτό που στεναχωρεί πολλούς, ειλικρινά, εντελώς άδικα πολλές φορές!

Οι επιλογές μας είναι στάσεις ζωής και χαρακτήρα. Αναντίρρητα, υπάρχει και το άλλο, το υπερφυσικό πάνω από εμάς, που “κανονίζει” συχνά χωρίς να μας ρωτάει. Του πάτε ή όχι κόντρα, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ό,τι έχει δρομολογηθεί ή θα φτάσει ή θα εκτροχιαστεί. Αν δεν έχεις βρει ακόμα το ταίρι σου και αυτό είναι το πρόβλημα σου για τη μοναξιά σου, τότε τόλμησε και ψάξε το ακόμα και στις πιο απίθανες κρυψώνες ή γέμισε την ζωή σου με φίλους καλούς και ενασχολήσεις πλούσιες! Γεμίστε, σας παρακαλώ, πάνω απ’ όλα τη ζωή σας από εσάς και φροντίστε να είστε ολόκληροι μέσα της και όχι μισοί. Κοιτάχτε γύρω σας και μετά, οι πιο θαρραλέοι από εσάς, κοιτάξτε και μέσα σας.

Πόση μοναξιά υπάρχει μέσα σε ένα σπίτι, ακόμα κι όταν είναι εκεί σαν γλάστρα διακοσμητική και ο/η σύντροφος και τα παιδιά και τα σκυλιά και τα γατιά!; Πόση μοναξιά έχει ο χώρος εργασίας μας, όποιος και να είναι αυτός, όταν δεν μπορούμε με κανέναν να μιλήσουμε την “ίδια” γλώσσα; Έχω ζήσει ανθρώπους, που κάθονται σε φαγοπότι και δε βγάζουν κουβέντα ή κοιτάνε στο άπειρο μηδέν, ενώ δίπλα τους γίνεται χαμός από γέλια και φωνές. Έχω ζήσει εμένα την ίδια, να μη θέλω να συνυπάρχω με κανέναν, στιγμές που γύρω μου υπήρξαν το λιγότερο δέκα άτομα. Έχω στην παρέα μου παντρεμένους με παιδιά και συντρόφους, υποτίθεται καλούς και άγιους, που κάθονται το βράδυ οικογενειακώς να δουν τηλεόραση και το μυαλό τους είναι αλλού, η ζωή τους δανεική ή κλεμμένη και οι στιγμές τους ψεύτικες.

Ξυπνάνε οι άνθρωποι, σε λάθος κρεβάτια, σε λάθος σπίτια. Σε λάθος χείλη επάνω ψιθυρίζουν τα “Σ’ ΑΓΑΠΩ” τους κι όμως παραμένουν εκεί, για να μην είναι “μόνοι” τους ή να μην είναι συνυπεύθυνοι για τη “μοναξιά” των άλλων. Έχω ζήσει υπέροχους ανθρώπους, με μια δυνατή σταδιοδρομία ζωής, που δεν ευχαριστιούνται με τίποτα και κανέναν. Ναι, κι αυτό μοναξιά είναι πιο βαριά και ασήκωτη από το να μπαίνεις στο σπίτι και να μην σου λέει κανείς “καλώς ήρθες”. Είναι η μοναξιά του να είσαι αχόρταγος ή ανικανοποίητος. Να τα έχεις όλα δεδομένα, ακόμα και την αρρώστια ή το θάνατο, που νομίζεις πως εσένα δε θα σε φτάσει ποτέ. Να έχεις δεδομένη τη δύναμη σου και τις πράξεις σου, χωρίς να ξέρεις τι σημαίνει δέος μπρος στις συνέπειες και ανημποριά μπρος στα αναπάντεχα της ζωής.

Πόσοι γάμοι είναι ψεύτικοι, λευκοί ως ανέραστοι; Πολλοί, πάρα πολλοί και ίσως ένας από εσάς που με διαβάζει αυτή την στιγμή, να κουνήσει το κεφάλι του συγκαταβατικά και να πει από μέσα του, “Ναι και ο δικός μου”. Πόσοι, δήθεν οικογενειάρχες, παραέχουν τη γλώσσα λυμένη ή δεμένη, για να μη δώσουν δικαίωμα ή να διαφυλάξουν το μυστικό τους; Πόσα δημόσια πρόσωπα παρουσιάζουν τη ζωή τους στους άλλους για το γόητρο μόνο και την επίδειξη και μετά στο σπίτι τους, που έχει πέσει η αυλαία της παράστασης, όλα είναι αλλιώς!; Κάποιο φεγγάρι δούλεψα και σε αυτόν τον χώρο, αλλά είχε κουραστεί το μάτι μου να βλέπει γυναίκες συζύγους ευπαρουσίαστες ή πετυχημένες, ως διαφήμιση μιας τέλειας ζωής, δίπλα στους άντρες συζύγους ή συντρόφους τους, που εκτός σπιτιού έκαναν άλλες ζωές και οι μεν και οι δε. Αν αδειάζει κάποιος οικειοθελώς από μόνος του και πάνε ο χρόνος και τα συναισθήματα του στράφι, πώς να ξορκίσει μετά τη μοναξιά, που έχει προκαλέσει σ’ αυτή την περίπτωση από βόλεμα ή φόβο; Φορέστε τα πιο απλά σας ρούχα και παπούτσια, βγείτε να βοηθήσετε κόσμο εθελοντικά και γεμίστε έτσι και τη μοναξιά των άλλων. Όχι όμως για την αλαζονική αυτοπροβολή σας. Βγείτε από την ανία στο να μην βλέπετε νόημα σε όσα έχετε ή σας λείπουν και δώστε χέρι βοήθειας σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας. Οι καιροί πια το απαιτούν και η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, μα κυρίως ιδεολογική.

Μοναξιά είναι όλα αυτά, που εμείς σκοτώνουμε μέσα μας. Μοναξιά είναι πόνος προσωπικός και σιωπηλός, όταν δεν ξέρουμε που να πάμε. Μοναξιά είναι να μην έχεις και να φας. Μοναξιά είναι να παλεύεις το άδικο και να το βρίσκεις πάντα εμπόδιο μπροστά σου. Μοναξιά είναι να μην σε θυμάται κανείς όπως το αξίζεις, ενώ εσύ δεν τους ξέχασες ποτέ. Μοναξιά είναι να λες τα μεγαλύτερα ψέματα στον εαυτό σου, γιατί φοβάσαι τη συνέπεια και την αλήθεια. Όσο η εσωτερική σας φωνή έχει αντοχές “να μιλάει”, μοναξιά δε θα νιώσετε. Γράψτε, ζωγραφίστε, φτιάξτε ένα γλυκό για να γλυκάνετε τη μέρα σας, πλέξτε ένα κασκόλ και χαρίστε το, αλλάξτε τη διακόσμηση του σπιτιού σας έστω και με τα απαραίτητα. Ακούστε μουσική, διαβάστε ένα βιβλίο, δείτε ένα καλό έργο, κάντε αθλητισμό, μπείτε σε ομάδες εθελοντισμού, περπατήστε έξω στη φύση και αναπνεύστε καθαρό αέρα. Κάντε έναν ειλικρινή μονόλογο με τον εαυτό σας και πείτε του να σας ακούσει.

Μην σκοτώνετε τα μέσα σας για τον γάμο, που δεν ήρθε ακόμα μαζί με τον πελαργό! Μη ζηλεύετε τους γάμους των γύρων σας, που δεν προσφέρουν καμιά ευτυχία, όσοι ακόμα είστε μόνοι χωρίς σύντροφο. Το θέλετε δηλαδή έτσι; Για ποιον λόγο; Για να ανήκετε κι εσείς επιτέλους στους πολλούς; Ή να σιδερώνετε τα ρούχα του συζύγου με το χαμόγελο της καλής νοικοκυράς και το χρυσό χαλκά στο δεξί χέρι; Και για να μην αδικήσω τους άντρες, γιατί το κάνετε και εσείς στον εαυτό σας, όταν η Κυρά και Αρχόντισσα βλέπετε πόσο πολύ βολεύτηκε πλάι σας και ενώ πνίγεστε σε ‘κείνο το σπίτι, βάζετε δικαιολογία μπροστά τις λέξεις “Μα είναι και τα παιδιά”. Η σεξουαλικότητα, η ευτυχία, η πληρότητα, η συντροφικότητα, η οικονομία έχουν ξεφύγει εδώ και δεκαετίες από το παμπάλαιο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Άρα παντού και πουθενά τα βρίσκετε όλα αυτά, αρκεί να πάρετε αποφάσεις δίκαιες για την ζωή σας, αλλά και για την ζωή των άλλων.

Μοναξιά είναι να τα έχεις όλα και να μη σε γεμίζει τίποτα, αφού η ψυχή σου δεν ήταν ποτέ καλής πάστας. Μοναξιά είναι να μην μπορείς να έχεις αυτό που θες και να το λασπώνεις με χίλιους δυο τρόπους, για να νιώθεις για λίγο την υπεροχή. Και μετά; Το χρόνο δεν τον υπολογίζετε; Τις συνέπειες του; Τη φθορά του; Η μοναξιά είναι μεν μάστιγα της νέας εποχής, που όλα τρέχουν σαν τρελά γύρω μας και εμείς νομίζουμε πως ανταποκρινόμαστε αντάξια, αλλά είναι δε και πολλές φορές προσωπική μας επιλογή. Ο άνθρωπος από την φύση του δεν έχει φτιαχτεί για να είναι ερημίτης ή αγρίμι για να επιβιώνει μόνος του. Πνευματικά και συναισθηματικά δεν αναπτύσσεται, αν σταματήσει να είναι κοινωνικός και ομαδοποιημένος. Ούτε οι πολλοί μάς δίνουν όλα όσα αποζητάμε, μα ούτε και τους λίγους καλούς έχουμε μάθει να εκτιμάμε. Πολλά είναι μοναξιά, όπως και πολλοί είναι και οι χαρακτήρες μας. Φέρτε τα πάνω κάτω και δείτε το και αλλιώς…

“Καλύτερα να είσαι μόνος, παρά με κακή παρέα” – Thomas Fuller, Άγγλος στοχαστής