Βαγγέλης ΚατσαμπούρηςΆρθρο: Βαγγέλης Κατσαμπούρης MBPsS
PhD Health Psychology researcher
Honorary assistant clinical psychologist
Επιμέλεια: Βασίλης Μακρυδήμας
Υπ. Διδ. Νεολληνικής Φιλολογίας
Τον απολογισμό αυτό τον χρωστάω σε σένα… που άρπαξες τα ηνία αυτής της σχέσης για να την οδηγήσεις στο πουθενά, που ήθελες να με σύρεις στο δικό σου δρόμο και όχι τον κοινό μας, που έβαλες αναπόφευκτα ημερομηνία λήξης στο «μαζί».
Σε σένα… που δε γνώριζες τί σημαίνει πάθος, έρωτας, τί σημαίνει να μοιράζεσαι, να φροντίζεις τον άνθρωπο απέναντί σου, να του χαρίζεσαι ολοκληρωτικά, τί σημαίνει αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια, κατανόηση, οπισθοχώρηση, εκτίμηση, υπερηφάνεια και τρυφερότητα.
Σε σένα… που δεν άφησες τον εαυτό σου να απολαύσει τις στιγμές μας και πάντοτε έβρισκες κατιτίς για να γκρινιάξεις, που θεωρούσες τα δικά σου προβλήματα ανυπέρβλητα και των υπολοίπων παιχνιδάκι, που εγκλωβίστηκες στον εγωιστικό σου μικρόκοσμο και έγινες δορυφόρος του εαυτού σου.
Σε σένα… που με ανταγωνιζόσουν επαγγελματικά, επειδή δεν κατόρθωσες να ελέγξεις το κόμπλεξ κατωτερότητας που σε διακατέχει· άλλωστε σε έκαιγε η επιθυμία να φαίνεσαι καλύτερη, πρώτη και ταλαντούχα, να υπερέχεις επιδεικτικά έναντι των άλλων.
Σε σένα… που προσπαθούσες με όλη σου τη δύναμη να με αλλάξεις εσωτερικά κι εξωτερικά, και τελικά το κατάφερες –πρόσκαιρα ευτυχώς- για να ταιριάξω στα δικά σου δεδομένα.
Σε σένα… που με απομάκρυνες από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, ενώ κράτησες τους δικούς σου.
Σε σένα… που ήθελες να κοιτάω μέσα από τα δικά σου μάτια, να σκέφτομαι με το μυαλό σου και να μιλάω με το στόμα σου, να γίνω εσύ χωρίς να γίνεις εγώ.
Σε σένα… που ξεδίπλωσες όλα σου τα απωθημένα: που ζήλευες, που εξευτέλιζες τους ανθρώπους, που πλήγωνες αδιακρίτως για να τροφοδοτήσεις μια ακατανίκητη δίψα για ταπείνωση.
Σε σένα… που σε είχες τόσο πάνω, ενώ εμένα τόσο κάτω.
Σε σένα… που με πρόδωσες, που δε με πίστεψες, που με καταπίεζες και με ξεχνούσες.
Σε σένα… που δεν ονειρεύτηκες μαζί μου.
Σε σένα… που όταν με συνάντησες τυχαία, δάκρυσες και μετάνιωσες, νομίζοντας ότι με εξαπάτησες για άλλη μια φορά.
Σε σένα… που παρέμεινες ο ίδιος άνθρωπος.
Σε σένα… που δεν αγάπησες!
Σε σένα… που μου δίδαξες να μην αλλάζω για τους άλλους τελικά. Ήταν το πιο εύστοχο μάθημα που πήρα από το αχαλίνωτο πάθος που τρέφεις για τον εαυτό σου. Παρέμεινα πιστός στην απολυτότητα της ύπαρξής σου και μέσα από εσένα ανακάλυψα ΕΜΕΝΑ.
Εμένα… που με αγάπησα, και με αγαπούν γι’ αυτό που είμαι.
Εμένα… που ποτέ δεν τόλμησα να φορέσω μια μάσκα για να κρύψω τα ελαττώματα και τις παραξενιές μου.
Εμένα… που σου εκμυστηρεύτηκα τον τρόπο να εισχωρήσεις στον κυκεώνα της λογικής μου, τους φόβους που με αντιμάχονται, τα πελάγη των ονείρων και επιθυμιών μου.
Εμένα… που δεν δίστασα να κατεβάσω την ασπίδα μου για πρώτη φορά και να αναμετρηθώ ψυχικά μαζί σου.
Εμένα… που έμαθα τα όρια μου, που στάθηκα στα πόδια μου, που προχώρησα, που δεν άλλαξα.
Εμένα… που συνεχίζω να κοπιάζω κυνηγώντας τα όνειρα μου.
Εμένα… που δεν αφέθηκα στο χάος της αποθέωσης ενός και μόνο πεπερασμένου υποκειμένου, αποκόβοντας το Ένα από το Δύο· που παρά τις χαίνουσες πληγές που μου άφησες θα αναζητήσω ξανά το «εσένα», αλλά…
…ΓΙΑ ΜΕΝΑ!
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Schutz, A. 1942. Scheler’s theory of intersubjectivity and the general thesis of the alter ego. Philosophy and Phenomenological Research, 2 (3), 323-347.
Schutz, A. 1972. Sartre’s theory of the alter ego (pp. 180-203). Springer: Netherlands.