Λευτέρης ΑνέστηςΚείμενο: Λευτέρης Ανέστης
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος
Οκτώ παρά τέταρτο το βράδυ. Κουρασμένος μετά τη δουλειά ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου. Αντικρίζεις το συνηθισμένο, ατακτοποίητο, βρώμικο σκηνικό που σίγουρα δε θυμίζει σε τίποτα το ιδανικό σπίτι που είχες πάντα κατά νου. Αντικατοπτρίζει, όμως, το χάoς που επικρατεί στο μυαλό σου.
Η βροχή που μόλις ξεκίνησε να θολώνει το παράθυρο και η απόλυτη ψυχοσωματική εξάντληση δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μία ξεχωριστή νύχτα. Βάζεις το κινητό αμέσως στο αθόρυβο. Απόψε θα παραλείψεις την ανούσια βραδινή έξοδο. Απόψε δεν έχεις ενέργεια να φορέσεις πάλι το ψεύτικο χαμόγελο και να πάρεις τη συνηθισμένη παυσίπονη δόση αλκοόλ.
Απόψε το μόνο που θες είναι να αφεθείς στην κατάθλιψη που σε στοιχειώνει μήνες τώρα. Αρκετά το απέφυγες.
Το κρεβάτι γεμάτο ρούχα, αλλά μοιάζει το πιο φιλόξενο μέρος για χωρέσει την τραυματισμένη σου ύπαρξη. Ξαπλώνεις και κοιτάς το ταβάνι. Όλα εκείνα τα δάκρυα που κατέπνιξες «ξυπνούν» και κραυγάζουν για εξιλέωση. Οι σκέψεις για όλα εκείνα που εθελοτυφλείς, αρχίζουν να ξεδιπλώνονται απειλητικά και ξαφνικά το δωμάτιο όλο κατακλύζεται από σκοτάδι.
Για όλα εκείνα που ήθελες και δεν έκανες……
Για όλα εκείνα που έκανες και δεν ήθελες…….
Για όλα εκείνα που σε ωθούν στην παραίτηση…….
Για όλα εκείνα που ξέχασες ενώ δεν έπρεπε……
Τα δάκρυα τρέχουν για να ζεστάνουν το παγωμένο από το κρύο δέρμα σου. Η θλίψη δίνει τη θέση της στην κάθαρση. Είναι μεγάλο ζήτημα να κοιτάξεις μέσα στην ψυχή σου κατάματα, να δείξεις την απόλυτη ειλικρίνεια στον εαυτό σου και να αντικρύσεις την «αλήθεια» σου.
Δάκρυα κυλούν καθώς σκέφτεσαι ότι είσαι νέος και δε ζεις τη ζωή που ονειρευόσουν… Ούτε παλεύεις γι’ αυτή.
Σκέφτεσαι ότι είσαι ακόμα τόσο νέος……
Σηκώνεσαι και κοιτάς έξω από το παράθυρο. Ακόμα και με τη βροχή ο κόσμος πάει πάνω-κάτω και το μπαράκι απέναντι είναι γεμάτο με κόσμο που δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις κανέναν… Στέκεσαι για ώρα και κοιτάς. Τώρα ξέρεις ότι δε χρειάζεται να βάλεις το ψεύτικο χαμόγελό σου, φοράς πλέον την αλήθεια σου, δεν τη φοβάσαι. Άλλωστε, οι άνθρωποι με τα μελαγχολικά μάτια είναι τόσο όμορφοι. Γεννούν αμέσως μία απορία στον παρατηρητή, ένα «γιατί» αλλά και μια βαθιά ανάγκη να τους αγκαλιάσεις. Μην το ξεχνάς αυτό.
Κάπου εκεί έξω υπάρχει εκείνος που θα σε ρωτήσει το «γιατί».