Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου,
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα.
Και να που ήρθε η ώρα του.
Πριν από πολλά χρόνια είχα μία συναθλήτρια που μεγαλώσαμε μαζί και ζήσαμε στιγμές αξέχαστες στον αθλητισμό και ως φίλες καθ’ οδόν. Στην πορεία οι ζωές μας ακολούθησαν διαφορετική πορεία. Εκείνη παντρεύτηκε κι έμεινε έγκυος, εγώ ακολούθησα τις σπουδές μου και συνέχισα να ζω και να εργάζομαι σε άλλη πόλη. Ώσπου σε ανύποπτο χρόνο, συναντηθήκαμε σ’ έναν κεντρικό δρόμο της συμπρωτεύουσας, τυχαία – αυτό το τυχαία, δεν το πιστεύω πια για καμία συνθήκη, γιατί εκεί έμελλε να τη χαιρετήσω για πάντα.
Εκεί λοιπόν μου εκμυστηρεύθηκε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της διεγνώσθη με λευχαιμία.
1ο σοκ.
Ότι της ζήτησαν να διακόψει την εγκυμοσύνη της, παρά τον 6ο μήνα κύησης γιατί ο οργανισμός της εξασθενούσε επικίνδυνα κι εκείνη αρνήθηκε.
2ο σοκ.
«Θέλω να του αφήσω κάτι να με θυμάται», μου είπε χαρακτηριστικά.
3ο σοκ.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν από εκείνη την τυχαία κατά τ’ άλλα συνάντησή μας, δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια της.
«Ό,τι είναι να πεις, πες το όσο είναι καιρός».
Λίγο καιρό μετά απεβίωσε.
Η φράση της χαράχθηκε στον τάφο της, να μας το ξεκαθαρίζει για μια ζωή.
Βλέπεις, είτε το θέλεις είτε όχι, οι άνθρωποι που σε συνοδεύουν στη ζωή ή στο θάνατο, σου δίνουν μαθήματα που είναι στο χέρι σου να εκτιμήσεις ή να παραλείψεις. Στις εξετάσεις της ζωής όμως δε δίνουμε ποτέ λευκή κόλλα…
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη τη στιγμή αλλά ό,τι συνέβη, μέσα μου έχει για πάντα χαραχτεί.
Προσωπικά μου πήρε πολύ χρόνο να την αποχαιρετήσω και να ξεσπάσω για όλη αυτή την ένταση. Γιατί εκείνη τότε… γιατί σ’ εκείνη τη φάση που τα είχε όλα, στην πιο ευτυχισμένη της στιγμή.
Θυμάμαι ότι είχα βρεθεί στη μέση της θάλασσας πολύ αργότερα, κοιτούσα ψηλά τον συννεφιασμένο ουρανό και σε λίγα λεπτά είχε ξεκινήσει βροχή και με δάκρυα στα μάτια, την αποχαιρέτησα.
Με το θάρρος της γνώμης, να σε ρωτήσω ένα πράγμα, κι αν θέλεις μου απαντάς.
Εσύ λοιπόν που καυχιέσαι για όλα όσα σου αναλογούν κι έχεις κερδίσει, νιώθεις τι απ’ όλα αυτά είναι πιο σημαντικό;
Τι θα θυσίαζες για τον άνθρωπό σου;
… καλά τα έλεγε ο Freud.
Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος να γνωρίσει τον εαυτό του… τα πάθη του, τις αδυναμίες του, τις επιθυμίες του, τις παρορμήσεις του, τις δυνατότητες και τις ικανότητές του… το ίδιο το πεπρωμένο του.
Κι αν δεν έχεις ακόμη την απάντηση, κοίτα ψηλά… στο εργοτάξιο ουρανού:
η αποκατάσταση των χρωμάτων συνεχίζεται…
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Yalom I. (2002). Στο ντιβάνι. Αθήνα: Εκδόσεις Άγρα.