Μαρία Μαθιουδάκη Άρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη,
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη,
Φιλόλογος
18.09.1990
Γεια! Με λένε Τσάρλι και είμαι 17 ετών. Η μαμά μου είναι η Μάγκι και ο μπαμπάς μου ο Σάιμον. Έχω και έναν μικρότερο αδελφό, τον Τομ, ενώ πρόκειται να αποκτήσω και μια αδελφή! Ανυπομονώ να τη γνωρίσω! Μου αρέσει να είμαι μαζί με τον αδερφό μου και να παίζουμε, αλλά εκείνος θυμώνει εύκολα μαζί μου. Ίσως αδυνατεί να καταλάβει, όπως πολλές φορές και οι υπόλοιποι. Μιλούν ψιθυριστά, γελούν και λένε ότι είμαι «αυτιστικός». Ξεχνούν ότι είμαι και εγώ μπροστά, σαν να εξαφανίζομαι. Και τι είναι αυτό το «αυτιστικός»; Εγώ δεν καταλαβαίνω. Ο αυτισμός μου είναι για μένα μόνο ένα μέρος του εαυτού μου. Δεν είμαι μόνο ένα πράγμα, αλλά ένας έφηβος με όνειρα, ταλέντα, ιδέες. Έτσι δεν είναι; Δε ξέρω…Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου αρέσει να παίζω με τα βιντεοπαιχνίδια μου και να είμαι συνεχώς μέσα στο δικό μου, κατάδικο μου, οχυρό. Νομίζω ότι για πολλούς αυτό μπορεί να είναι το πρόβλημα, το οχυρό μου. Αλλά είναι απροσπέλαστο, δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Προσπαθώ να βγαίνω συχνά απ’ αυτό. Δεν είναι όμως εύκολο. Μόνο η μαμά, ο μπαμπάς και ο Τομ έχουν καταφέρει να μπουν μέσα σε αυτό και κάποιοι φίλοι μου από το σχολείο. Η δασκάλα μου προσπαθεί να μου μάθει τρόπους, ώστε να μπορούν να μπαίνουν μέσα σε αυτό όλο και περισσότεροι ή να βγαίνω και εγώ από αυτό συχνότερα. Μου φαίνεται όμως ακόμη και αυτό τόσο δύσκολο… Και αυτό γιατί δεν μπορώ να, να…αχ, πως το λένε αυτό…ααα δεν μπορώ λέει να επικοινωνήσω. Μα θέλω!! Δεν είναι ότι επιλέγω να μην ακολουθώ τις οδηγίες που μου δίνουν οι άλλοι, απλώς δεν μπορώ. Όταν ο Τομ μου φωνάζει για να κάνω κάτι το μόνο που ακούω είναι “*&^%$#@, Τσάρλι”. Αν όμως ερχόταν κοντά μου και προσπαθούσε να μου τραβήξει την προσοχή και να μου ζητήσει με απλές λέξεις αυτό που θέλει, ίσως και να τα κατάφερνα! Επίσης μπερδεύομαι τόσο μα τόσο πολύ, όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν παροιμίες, μεταφορές, ιδιώματα… Κάθε φορά που μου μιλούν έτσι στο κεφάλι μου δημιουργείται ένα μπερδεμένο κουβάρι, την αρχή του οποίου μάταια ψάχνω να βρω! Οι περισσότεροι με αγνοούν, όταν προσπαθώ να τους πω κάτι. Για τον κόσμο επικοινωνία είναι ό,τι εκφράζεται με λέξεις. Μα εγώ δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις όσα νιώθω. Μπορεί να είμαι θυμωμένος, πεινασμένος, στεναχωρημένος , αλλά δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να το πω. Έχω το σώμα μου αντί για τις λέξεις. Oι λέξεις είναι σαν ατμός, εξατμίζονται πριν καν προλάβω να βρω το νόημα τους. Αντίθετα, η εξάσκηση και οι εικόνες με βοηθούν να μάθω νέα πράγματα. Η μαμά το έχει καταλάβει αυτό. Μου εξηγεί πώς μπορεί να νιώθει κάποιος, όταν κάνω κάτι άσχημο ή πώς μπορώ να ντύνομαι μόνος μου. Ξέρω ότι αυτό που τρομάζει τους άλλους και εκνευρίζει τόσο τον αδερφό μου είναι τα ξεσπάσματα μου. Φαινομενικά ανεξήγητες εκρήξεις θυμού, λύπης ή και χαράς. Αυτό όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι και για εμένα αυτές οι αντιδράσεις είναι εξίσου φριχτές. Ξεχνούν ότι καθετί που κάνω είναι ένας τρόπος να τους πω όσα μου συμβαίνουν. Φυσικά αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται εξαιτίας της υπερευαισθησίας των αισθήσεων μου. Όλα είναι πιο έντονα μερικές φορές, τα χρώματα, οι ήχοι, οι μυρωδιές. Μπορεί να φαίνομαι λοιπόν αποτραβηγμένος, χωρίς θέληση να σε γνωρίσω, αλλά το μόνο που θέλω είναι να προστατεύσω τον εαυτό μου σε ένα περιβάλλον, το οποίο μοιάζει τόσο εχθρικό και αφιλόξενο στα μάτια μου!
Βλέπω ότι είναι δύσκολο να περάσει κάποιος την πύλη του οχυρού μου. Αλλά νομίζω ότι δεν είναι ανέφικτο. Το συνθηματικό για να σου ανοίξω είναι: ΑΓΑΠΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΕΠΙΜΟΝΗ. Οι γονείς μου και ο Τομ τα κατάφεραν! Ελπίζω να το κατορθώσεις και εσύ. Χωρίς την καθοδήγηση και την αποδοχή δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω όλα όσα ονειρεύομαι, να είμαι ανεξάρτητος! Ξέρω πως είναι δύσκολο, κουραστικό και κάποιες φορές ενοχλητικό. Δε διάλεξα ωστόσο να μου συμβεί αυτό. Ο αυτισμός μου είναι απλώς μια διαφορετική ικανότητα, ένας διαφορετικός τρόπος ανάπτυξης και όχι ειδική ανάγκη.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Βακιρτζή, Ε. (2014). Το Αυγό. Αθήνα: Πατάκης.
Down, E. (2008). The Black Balloon [Motion Picture]. Australia: NeoClassics Films.