Αθηνά ΚάππουKείμενο: Αθηνά Κάππου
Φοιτήτρια Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
‘’Έχω μια τίγρη μέσα μου άγρια λιμασμένη
Που όλο με περιμένει και όλο τη καρτερώ
Τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
(…)και όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω(…)’’
Μπορεί να σε μισούσα, αλλά εγώ σε έτρεφα, εγώ σε κρατούσα ζωντανή στο κλουβί της ψυχής μου…Σε λέγανε κατάθλιψη – ακόμη έτσι σε λένε – όμως τώρα δεν θα με σκοτώσεις όσο και αν το θες…όσο και αν με θυμάσαι στα ξαφνικά και έρχεσαι ξανά από το παρελθόν. Δεν θυμάμαι πότε μπήκες μέσα μου, θυμάμαι όμως το γιατί- ΤΑ γιατί καλύτερα. Θυμάμαι κάθε μέρα που ζούσα και ανέπνεα μαζί σου, θυμάμαι κάθε μέρα που πέθαινα όλο και περισσότερο έχοντας αυτό το αίσθημα του ότι με σκοτώνεις κάθε λεπτό. Πόσο μικρή ήμουν μπροστά σου…γιατί με άφηνα μέρα με τη μέρα να πέφτω όλο και περισσότερο στην άβυσσό σου?
‘’Όμορφα’’ πέρασαν αυτά τα 3 χρόνια. Σαν τώρα τα θυμάμαι. Πόσο τυχερή ήμουν όμως που τα έζησα. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι το ότι ζούσα με σένα αλλά μόνο εγώ το ήξερα, οι άλλοι, ‘’οι έξω’’ , ήξεραν έναν τόσο χαμογελαστό και κοινωνικό άνθρωπο…σαν να ακούω τώρα την φωνή της φίλης μου ‘’έλα ρε Αθηνά θα χάσουμε όλο το διάλειμμα μέχρι να τους χαιρετήσεις όλους’’. Κάποια από αυτές τις μέρες η ίδια φίλη μου διάβασε μια ιστορία για μια κοπέλα στην Αγγλία. Ήταν λέει πάντα χαμογελαστή,γελούσε,είχε φίλους ‘’ήταν όλα καλά’’. Μια μέρα, ακριβώς επειδή ήταν ‘’όλα καλά’’, αυτοκτόνησε…Και τώρα ξανακούω την φωνή της φίλης μου να μου λέει ‘’σε παρακαλώ Αθηνά μην πάθεις το ίδιο’’. Και ευτυχώς δεν το έπαθα…
Θυμάμαι ακόμη την ψυχή εκείνη -πως να την ξεχάσω άλλωστε- ήταν η πρώτη που είδε σε μένα κάτι μαύρο και ενδιαφέρθηκε να με βοηθήσει. Δε θα την ξεχάσω ποτέ. Και έτσι συνέχισα να ζω, με την βοήθεια εκείνης και εκείνων των λίγων φίλων που ήξεραν, έβλεπαν και αγαπούσαν την ψυχή μου. Ένα χρόνο μετά μπήκε στη ζωή μου μια ή μάλλον Η φράση (και ο άνθρωπος) που από τότε με συνοδεύει κάθε μέρα, κάθε λεπτό: ‘’μέρα που δεν γέλασες είναι μέρα που δεν έζησες’’…ένα απότομο αλλά αναγκαίο χτύπημα. Και έτσι στην λίστα προστέθηκε μια ακόμη ψυχή που ήταν εκεί για μένα. Καθυστέρησα την ζωή μου 3 ολόκληρα χρόνια, αλλά κέρδισα ανθρώπους –που ίσως δεν αξίζω την αγάπη και την γλυκύτητά τους- που με επανέφεραν στην ζωή. Ζήσανε μαζί μου την κάθε μέρα μου και φοβήθηκα πως τους ‘’σκοτώνω’’ μαζί μου, τους στερώ τη ζωή τους για να πενθούν μαζί μου…Πόσο τυχερή είμαι που ακόμη τους βλέπω και τους νιώθω δίπλα μου.
Πόσο ακόμη πιο τυχερή είμαι που σε αυτή τη λίστα προστέθηκαν με το πέρας των χρόνων και άλλοι άνθρωποι των οποίων τα ονόματα θα ήθελα τόσο πολύ να αναφέρω για να ξέρουν πόσο σημαντικά είναι για μένα, πόσο τα αγαπώ και πόσο τους οφείλω την Αθηνά που είμαι σήμερα. Άνθρωποι μαγικοί, διαφορετικοί, περίεργοι, τρελοί, φωτεινοί, μοναδικοί…που τους αγαπώ για όλα αυτά που μου προσέφεραν, για όλα αυτά που εν αγνοία τους έκαναν αλλά που εξ’ αιτίας αυτών εγώ ΖΩ. Που το ευχαριστώ μου και το σ’αγαπώ μου είναι πολύ λίγα μπροστά σε όλα αυτά που με έκαναν να δω. Χάρη στη ζεστασιά τους και τα λόγια τους εγώ χαμογελάω και γελάω τόσο δυνατά, που με διώχνουν από μαγαζιά, αλλά δεν με νοιάζει γιατί εγώ είμαι ευτυχισμένη. Αγάπησα τη τίγρη μέσα μου.
Έρχεται ακόμη. Ναι, με θυμάται ακόμη και γυρνά και με πιάνει από το λαιμό αλλά δεν την φοβάμαι πια, την γνώρισα καλά και την νίκησα αγαπώντας τη. Γιατί ‘’στο σκοτάδι απαντάς με φως ‘’(Ν.Καζαντζάκης) και στη κατάθλιψη απαντάς με γέλια, με αγκαλιές και με πίστη πως θα ζήσεις και την επόμενη μέρα.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με γιάτρεψαν και με αγάπησαν, με την ελπίδα ότι διαβάζοντας αυτό εδώ θα κατάλαβαν ποιοι είναι και τι έχουν κάνει για μένα. Σας αγαπώ.