ΑnimartistsΠοίημα: Άννα Καρτσάκη, Φοιτήτρια Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας
Επιμέλεια: Σπυριδούλα Μπισμπικοπούλου, Φιλόλογος
Κάθε πρωί πεθαίνω λίγο-λίγο.
Βλέπω τη σάρκα μου να μαζεύει
και την ψυχή μου να αλλάζει μορφή.
Οι φλέβες μου δεν είναι ποτάμια αλλά μικρά ρυάκια.
Η καρδιά μου χτυπάει πιο αργά-
ίσα ίσα που την ακούω πλέον.
Έχω πάψει και να σκέφτομαι.
Δεν είναι ότι δεν μπορώ.. είναι ότι δε θέλω.
Φτάνει βράδυ και κουκουλώνομαι στα σκεπάσματα.
Ένα αόρατο κουκούλι συμπόνιας σχηματίζεται γύρω μου.
Κάθε βράδυ πεθαίνω λίγο-λίγο.
Μα.. για μισό λεπτό
Δεν είναι θάνατος αυτό…
Αυτό είναι αναγέννηση.