Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου,
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Πέρασε καιρός από τότε που έγραψα για τελευταία φορά …
κι ό,τι άρχιζε, δεν τελείωνε, δεν πήγαιναν τα χέρια.
Πρόλογος… προπορευόταν η Ζωή.
Σήμερα η μνήμη μου είναι δεκάδες ονόματα, πρόσωπα και πράγματα,
σχεδόν χωρίς πρόσωπα και χωρίς πράγματα.
Επίλογος… στο χωρίς Ζωή…
Πώς να πιάσεις ειρμό… ανείπωτη η τραγωδία.
Μετέχω ελάχιστα πλέον στην πραγματικότητα…
σαν να περιμένω άλλο αποτέλεσμα.
Ανακυκλώνεται, άραγε, η Ζωή;
Φωτογραφίζω τη σιωπή… φωνάζει απώλεια.
Ανακάμπτεις ποτέ τέτοιας εσωτερικής καταστροφής;
Από την πληγή μου κοίταξα του κόσμου την πληγή.
Ξένη απ’ τον άνθρωπο η χαρά.
Ξένοι απ’ το δίκιο οι νόμοι.
Κι ύστερα λες πως είσαι άτυχος, πως η μοίρα ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις τα όσα συμβαίνουν ακριβώς δίπλα σου…
Αληθινές δυστυχίες, που η Ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω στους ζωντανούς.
Το κακό είναι μεγάλο και θα ξαναγίνει.
Όλοι, άλλωστε, κάνουμε λάθη.
Για ποια Συγγνώμη;… Δεν ακούστηκε.
Εικάζω δεν ειπώθηκε.
Η ευγένεια δεν περισσεύει.
Κάποτε θα τραβήξουμε την κουρτίνα
Και θα δούμε τον εαυτό μας απέναντι.
Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
«Περαστικός κι αμίλητος
Κι απ’ τη ζωή φευγάτος
Ή ο Θεός θα ν’ άδικος
Ή θα ν’ ο κόσμος σκάρτος.»
Αν η εξουσία απαιτεί να είσαι πιστός,
αναζήτησε την ουσία… να είσαι αξιόπιστος.
Εσύ διαλέγεις.
Μόνο πάνω σ’ ένα θεμέλιο δυστυχίας χτίζεται μια ευτυχία.
Νομίζω πως θα μπορέσω να χτίσω ξανά… στη Ζωή.