Αλεξάνδρα Δεδικούση Κείμενο: Αλεξάνδρα Δεδικούση
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Δάφνη Τσιουκανά
Φοιτήτρια Φιλοσοφίας
Κάθε ενέργεια σου είναι μία επιλογή και κάθε σου σκέψη μεταφράζεται, αργά ή γρήγορα, σε πράξη.
Με δεδομένο το παραπάνω, μπορούμε να φανταστούμε την πορεία του καθενός σε αυτήν την κοινωνία ως ένα ίχνος, μια σεσημασμένη διαδρομή. Όποτε, λοιπόν, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι «Πως έφτασα ως εδώ; Πως κατάντησε έτσι η κοινωνία μου;», μπορείς πάντα να βρεις την απάντηση, κοιτώντας πίσω. Πίσω στα δικά σου βήματα. Γιατί αυτά και μόνον αυτά μπορείς να ελέγξεις. Είναι πολύ βολικό και απύθμενα φυγόπονο να εστιάζεις στην πορεία, στο ίχνος άλλων ανθρώπων, ακόμη και αν αυτοί είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής της χώρας. Και αυτό γιατί δεν μπορείς να αλλάξεις το ίχνος τους. Οι ενέργειες και οι επιλογές σου, όμως, μπορούν μέσω της πολλαπλασιαστικής τους δύναμης να επηρεάσουν το σύνολο του συστήματος στο οποίο ζεις.
Είναι το Φαινόμενο της Πεταλούδας, σύμφωνα με το οποίο λέγεται ότι αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μέσω της μετάδοσης της ενέργειας σου στον επόμενο κρίκο του συστήματος, το δικό σου μικρό και φαινομενικά ασήμαντο βήμα θα βρεθεί, εν τέλει, να επηρεάζει το κοινωνικοπολιτικό σου γίγνεσθαι.
Οι πράξεις σου, λοιπόν, φέρουν ευθύνη. Το ίδιο και η απραξία σου. Δεν υπάρχει τίποτα ουδέτερο σε αυτό το δυναμικό, δεν υφίσταται ενεργειακή ανυπαρξία. Κάθε φορά που επιλέγεις να μην κάνεις κάτι, κάθε φορά που αποφασίζεις να μην αντιδράσεις, κάθε στιγμή που περνάς ανεχόμενος κάτι για το οποίο θα μπορούσες να έχεις διαμαρτυρηθεί, σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και με γεωμετρική πρόοδο στην κατάσταση που βιώνεις ως πολίτης, ως άνθρωπος και ως ύπαρξη.
Η ανοχή σου στην έμφυλη βία σε ανταμείβει με περισσότερη και πιο αδιαφοροποίητη βία προς τους ηλικιωμένους, προς τους ψυχικά ασθενείς, προς τους οικονομικά ασθενέστερους, προς τους λιγότερο δημοφιλείς. Η ανοχή σου στην εγκληματικότητα σου κάνει δώρο περισσότερη παραβατικότητα όσον αφορά στην θεσπισμένη νομοθεσία, στην οδηγητική συμπεριφορά, στην προστασία του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων. Η ανοχή σου στον «ωχαδερφισμό» σου παρέχει ανισομερή κατανομή καθηκόντων, λιγότερη αναγνώριση της αριστείας, χαμηλότερη ανατροφοδότηση και εντονότερη επαγγελματική εξουθένωση.
Η ανοχή σου στα παγκόσμια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε πετάει στο καζάνι της μαζικής εκμετάλλευσης των λαών για την εξυπηρέτηση συμφερόντων των λίγων. Σε καθιστά πιόνι στο σκάκι της παγκόσμιας διπλωματίας. Η ανοχή σου στη λεκτική κακομεταχείριση συνανθρώπων σου, σου δίνει στιγμές υπαρξιακού εκμηδενισμού από τον εργοδότη σου, από το σύντροφο σου, από την οικογένεια σου. Η ανοχή σου στον θάνατο που καθημερινά βλέπεις να σε τριγυρίζει, σε οδηγεί σε άπειρους προσωπικούς συμβολικούς θανάτους και, εν τέλει, σε έναν αναξιοπρεπή, ανεκπλήρωτο και φοβισμένο βιολογικό θάνατο.
Η ανοχή, λοιπόν, γεννάει ενοχή: Η παθητικότητα οδηγεί ενεργά στην συνέχεια όλων των κακώς κειμένων στο προσωπικό σου μικροσύστημα, αλλά και στη διαιώνιση των ριζωμένων παθολογιών στο συλλογικό μας μακροσύστημα. Πριν, λοιπόν, γκρινιάξεις για τον πρωθυπουργό σου, πριν κατακρίνεις τον συνάδελφο σου, πριν χαρακτηρίσεις το σύντροφο σου, πριν απαξιώσεις τη χώρα σου, στρέψε το επίπονο βλέμμα της ευθύνης εντός σου. Γιατί εκτός από το συλλογικό ασυνείδητο, υπάρχει και το ατομικό πεπραγμένο, που μέσω της κυτταρικής του μίτωσης, σκιτσάρει την πραγματικότητα στην οποία ξυπνάς κάθε πρωί.
Μην ανέχεσαι τα κακώς κείμενα.
Αρνήσου την αναδιαμόρφωση του κοινωνικού σου γίγνεσθαι σε οίκο ανοχής.
Και, επιτέλους, σταματά να “μπουρδελοποιείς” τον εαυτό σου.