Χρήστος ΓκαραβέλαςΠοίημα: Γκαραβέλας Χρήστος
Πουλάνε τις ιδέες των πεθαμένων
περιμένοντας με πλαστικό τις τσέπες να γεμίσουν
και οι πεθαμένοι φωνάζουν
αλλά οι φωνές στον ουρανό δεν φτάνουν
και μια αλυσίδα τεράστια έχουν φτιάξει
γεμάτη με ψέματα
που όλοι πρέπει να ακολουθούν
όπως τους νόμους της επιβίωσης
αλλιώς εδώ δεν ανήκεις.
Η χιονάτη μοιάζει τόσο ανήσυχη
μέσα στην μουγκή πολυκατοικία
μόνη της κοιτάζει την βροχή
και οι εφτά έχουν χαθεί
μέσα στην μιζέρια της αλήθειας
Η ωραία κοιμωμένη έχει επιλέξει
στον ύπνο την να μείνει
και τώρα κανένα φιλί να την ξυπνήσει
δεν μπορεί
αλλά ο πρίγκιπας γαλήνιος
τα δάκρυά του στον θρόνο μαζεύει
Η μελαγχολική κιθάρα παίζει ακόμα
χαμένη σε μια άλλη εποχή
και λόγια γεμάτα φωτιά
αντιλαλούν στο σκοτάδι
μας κοιμίζουν
και μέχρι να πέσει η σιωπή
μας κάνουν και ονειρευόμαστε
Η παραμυθένια αγάπη τελείωσε
και απότομα στην γη μας ρίχνει
Και δυστυχώς εδώ θα πρέπει να μείνουμε
μέσα στην βροχή
όπου το μίσος είναι απόλυτο
η σκάλα στην κορυφή σπάει
και οι φωνές μένουν μουγκές
η φαντασία σκοτώνεται από την πραγματικότητα
και οι άνθρωποι από την συνήθεια
αλλά τουλάχιστον οι φωνές
αυτής της άλλης εποχής
είναι ακόμα εδώ.