Αναστασία ΜιχαήλΚείμενο: Αναστασία Μιχαήλ
Φωτογράφος
Επιμέλεια: Δάφνη Τσιουκανά
Φοιτήτρια
Πάλι ανεστήθη
– ο Ιησούς
Το φως απλώθηκε,
σε κόσμο με κεριά και χαμόγελα.
Ήταν μαγικό
Να το κοιτάς – όλους να χαίρονται
Να μεταφέρουν φως,
ελπίδα.
Μα, την επόμενη – για κάποιους –
Θα ναι και πάλι παρασκευή
Μεγάλη, Μικρή,
θα λείπουν και αύριο οι λειποί.
Και πάντα υπάρχει ένα κενό,
μετά από κάθε ανάσταση
γι’αυτή την αλήθεια –
που ξεχνιέται καθώς έρχεται το φως
[ ή έστω προσπαθεί ].
Κανείς πίσω δεν γυρνά.
Μετά τις δώδεκα η έλλειψη ηχεί ξανά
– Ψέμα – και έχει ήχο τρομερό,
Βουβό.