Στράτος ΣπανουδάκηςΆρθρο: Σπανουδάκης Στράτος
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Εκπ. Ψυχοθεραπευτής
Επιμέλεια: Δημήτρης Αλεξόπουλος Τσώρας
Φιλόλογος
Τελικά είναι αρκετά δύσκολη η ζωή ενός παιδιού. Τόσοι διαφορετικοί ρόλοι, τόσες απαιτήσεις και τόση λίγη βοήθεια. Εγώ σε λίγο φτάνω στην προ-εφηβεία (όπως ακούω να μου λένε) και έχω δυσκολευτεί αρκετά. Αλλά ας ξεκινήσω να σας τα λέω ένα ένα, γιατί δεν είμαι και πολύ καλός στο να λέω ιστορίες και ίσως σας μπερδέψω.
Είμαστε μία χαρούμενη οικογένεια. Εκτός από τους γονείς μου, έχω και άλλα δύο μικρότερα αδερφάκια, ένα κοριτσάκι οχτώ χρονών και τον μπέμπη. Όταν λοιπόν μέσα στην οικογένεια κάνω κάτι παιδικό, κάτι δηλαδή αντίστοιχο της ηλικίας μου, με μαλώνουν, καθώς λένε πως είμαι μεγάλος. Δεν είμαι πλέον μικρό παιδί. Οφείλω να προσέχω τα αδέρφια μου και να τους δίνω το καλό παράδειγμα, επειδή είμαι ο μεγάλος αδερφός. Όταν βέβαια τους ζητάω πράγματα που κάνουν οι μεγάλοι, τότε ξαναγίνομαι μικρός και ανήλικος, «Δεν είναι η ώρα σου ακόμα για αυτά, θα τα κάνεις όταν μεγαλώσεις». Αυτά τα πάνω κάτω με μπερδεύουν γιατί δε ξέρω ποιες ώρες είμαι μεγάλος και ποιες ώρες είμαι μικρός.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τους φίλους των γονιών μου. Όταν ακούω να μιλάνε σε εκείνους για εμένα, είμαι ένα ευφυέστατο παιδί, καλό, έξυπνο, ο αγαπημένος μαθητής της δασκάλας. Όμως όταν διαβάζουμε μαζί τα μαθήματα, μετατρέπομαι σε αργόστροφο, ξύλο απελέκητο και προβληματικό. Όταν διαβάζω μαζί με το μπαμπά μου, δε μπορώ να τον καταλάβω, είναι συνέχεια βιαστικός, αυστηρός και να σας πω την αλήθεια, δε τα ξέρει και καλά. Δε του το λέω όμως γιατί τότε θα μου φωνάξει ακόμα περισσότερο. Οπότε καλύτερα χαζός παρά κουφός.
Το τρίτο και τελευταίο που αντιμετωπίζω στο σπίτι, είναι με το επίπεδο της μαγκιάς μου, όπως έχω ακούσει να λέει ο μπαμπάς. Είμαι μάγκας όταν μου δίνει και πίνω μπύρα σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι, όταν δε δίνω σημασία στις υπερβολικές απαιτήσεις της μαμάς ή όταν δέρνομαι με ένα άλλο παιδάκι που μπορεί να με έχει προσβάλει. Εμένα δε μου αρέσει τίποτα από όλα αυτά και μπερδεύομαι όταν πρέπει να θεωρώ τη μαμά χαζή ή τρελή, αλλά μάλλον πρέπει να τα συνηθίσω όλα αυτά. Αυτά θα με κάνουν, λέει, πιο άντρα. Θα κάνω περήφανο το μπαμπά, όμως θα κάνω και στεναχωρημένη τη μαμά. Δύσκολη αυτή η απόφαση για ένα παιδί.
Έχω και στο σχολείο κάποιες δυσκολίες. Τις προάλλες βρήκα ένα πορτοφόλι ενός γονέα. Είχε μέσα κάτι χαρτιά που δε καταλάβαινα, διάφορες φωτογραφίες αλλά και αρκετά χρήματα. Το σκέφτηκα λιγάκι αλλά το πήγα και το παρέδωσα στη δασκάλα μου, η οποία και με ευχαρίστησε. Ο γονέας δε πρόλαβε να με ευχαριστήσει, μάλλον θα είχε δουλειές όπως όλοι οι μεγάλοι. Όταν το έμαθαν οι φίλοι μου με μάλωσαν γιατί φέρθηκα πάλι σαν χαζός. Θα μπορούσα λέει με τα λεφτά αυτά, να πάρω παιχνίδια και παγωτά, χωρίς να περιμένω από τους γονείς μου να μου δώσουν χρήματα. Τελικά έκανα μεγάλη βλακεία! Θα μπορούσα να κρατήσω τα λεφτά και να επιστρέψω το πορτοφόλι, μόνο με τα χαρτιά και τις φωτογραφίες. Η δασκάλα μου όμως γιατί με ευχαρίστησε που δε κράτησα τα λεφτά;
Επίσης, μερικές φορές μέσα στη τάξη, αφαιρούμαι, δε προσέχω και σκέφτομαι άλλα πράγματα. Περιπλανιέται το μυαλό μου σε άλλες σκέψεις, έξω από τη τάξη και τα μαθήματα. Οι φίλοι μου εκεί με κοροϊδεύουν και με λένε προβληματικό και καθυστερημένο. Δε νιώθω έτσι αλλά είναι τόσα πολλά τα άτομα που μου το λένε, που λογικά θα ισχύει. Εξάλλου, κάτι τέτοιο έχω ακούσει και στο σπίτι μου. Μόνο η κυρία δασκάλα μου λέει ότι είμαι φυσιολογικός και κάθεται στα διαλείμματα και μου μιλάει αρκετά για αυτό. Είναι πολύ καλή κυρία η δασκάλα μου, την αγαπώ πολύ γιατί με φροντίζει αρκετά. Μου θυμίζει λίγο και τη μαμά μου. Θα στεναχωρηθώ του χρόνου που θα αλλάξω σχολείο και θα την χάσω. Ελπίζω να έρχεται στο δίπλα σχολείο που θα πάω, να μου κάνει μάθημα. Της το έχω ζητήσει ήδη.
Στο σχολείο μου αρέσει να κάνω παρέα με όλα τα παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Βέβαια και για αυτό έχω ακούσει πολλά. Τα αγόρια πρέπει να κάνουμε ζαβολιές, να είμαστε ατίθασα, να ενοχλούμε τα κορίτσια – τα οποία είναι και αυτά χαζά σαν και εμένα – και να κάνουμε παρέα μόνο μεταξύ μας. Αλλά έναν κύριο που έχουμε στο σχολείο, επιστάτη τον λένε, κάνει και αυτός παρέα μόνο με αγόρια. Αυτόν όμως τον κοροϊδεύουν με λέξεις κακές, που δε μπορώ να σας τις γράψω. Αν κάνω και εγώ παρέα μόνο με αγόρια θα γίνω και εγώ έτσι; Θα με κοροϊδεύουν και εμένα; Πάντως αν είμαι όντως χαζός, τότε φαίνεται πως ταιριάζω περισσότερο με τα κορίτσια.
Μπερδεύομαι και δυσκολεύομαι αρκετά με όλα τα παραπάνω. Θέλω τους φίλους μου αλλά δε θέλω και να με θεωρούν προβληματικό. Επίσης, αγαπάω τους γονείς μου αλλά δε ξέρω τι να κάνω όταν χρειάζεται να διαλέξω έναν από τους δύο. Έχω τόσα πολλά να μάθω και περιμένω πως και πως να μεγαλώσω γιατί συνέχεια ακούω πως «Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις». Ίσως αυτή να είναι η λύση. Να μη κάνω τίποτα. Να περιμένω υπομονετικά και όταν φτάσω σε κάποια ηλικία που θα θεωρούμε πλέον μεγάλος, να τα μάθω όλα με έναν μαγικό τρόπο.
Και τότε, αν έχω και εγώ παιδιά, θα τα μάθω απλά να περιμένουν και να έχουν υπομονή. Εξάλλου, ούτε εγώ θα χρειάζεται να τους εξηγήσω κάτι.