Άρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών

Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος


Βοή. Φασαρία και ομιλίες που συγχύζουν το μυαλό. Δεν το αφήνουν να σκεφτεί, αλλά -όσο μπορεί- λειτουργεί μηχανικά. Το σώμα βρίσκεται στη μέση της φασαρίας, μιλά με άλλα σώματα, βρίσκεται δίπλα τους. Σπρώχνεται, αγκαλιάζεται, άλλοτε μένει στάσιμο και άλλοτε κινείται. Και κάποια στιγμή, παίρνει το δρόμο της επιστροφής και βρίσκεται σε ένα μέρος που νιώθει ασφάλεια. Μια προσωπική ασφάλεια, που ησυχάζει τους παλμούς του και στεγνώνει τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Ανοίγει τις κουρτίνες και αφήνει το φως να αντανακλά σε όλο το χώρο. Το ραδιόφωνο παίζει σιγανή μουσική και το σώμα ξεκουράζεται ακίνητο σε απαλά σκεπάσματα και δροσερά σεντόνια.

Σκέψεις, ανάσες και αναστεναγμοί. Το σώμα αποβάλλει ό,τι για εκείνο ήταν ξένο μέχρι πριν από λίγα λεπτά. Τα μάτια μισάνοιχτα και οι παλάμες ελαφριές και απαλλαγμένες από την ένταση. Δεν κρατούν ούτε αφήνουν, είναι αχρείαστες και ελεύθερες. Οι ήχοι γύρω από το σώμα τώρα είναι απαλοί και γνώριμοι. Δεν το ταράζουν, αλλά το ακουμπούν με φροντίδα. Ένα μικρό χαμόγελο σπάει την εκκωφαντική ησυχία και το σώμα επιστρέφει στην κανονική του λειτουργία, έτοιμο να ξανακινηθεί, να κουραστεί, μέχρι να χρειαστεί αυτά τα λίγα λεπτά να πάρει την ενέργειά του.

Είδη ανθρώπων υπάρχουν πολλά. Εξωστρεφείς και εσωστρεφείς. Τολμηροί και ολιγόψυχοι. Μα, όλοι τους χρειάζονται αυτές τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που βρίσκονται μόνοι τους με τον εαυτό τους. Που μπορούν να είναι μονάχα ειλικρινείς και ελεύθεροι. Ελεύθεροι να ξεδιπλώσουν αυτή την πλευρά τους που αυτοί μονάχα βλέπουν. Αυτή είναι η πλευρά του εαυτού μας, που μας κρατά υγιείς στο μυαλό και στην ψυχή. Γιατί ξέρουμε πως, όταν θα κλείσουμε την εξώπορτα και έρθουμε αντιμέτωποι με φόβους, δυσκολίες και έντονα συναισθήματα, υπάρχει κάπου ένα μέρος που θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε για να νιώσουμε ξανά ο εαυτός μας. Επικρατούν η ησυχία και η γαλήνη, που ηρεμούν το μυαλό. Το αφήνουν να σκεφτεί και να φεύγει αβίαστα. Το σώμα είναι ασφαλές.