Νικολέτα ΣαράντουΚείμενο: Νικολέτα Σαράντου,
Κοινωνική Λειτουργός
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Μία τραυματική εμπειρία μπορεί να σου αλλάξει όλη την ζωή ιδίως αν την βιώσεις στην εφηβεία σου. Μπορεί να σε επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναθεωρήσεις όλη την κοσμοθεωρία σου.
Ο Rayan στην ηλικία των δεκαέξι ετών έζησε τον εφιάλτη του πολέμου. Είδε τα πάντα γύρω του να καταστρέφονται κι όλες οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων να χάνονται σε σωρούς από βομβαρδισμένα σπίτια. Πλέον το να ξυπνά και να είναι ζωντανός ήταν καθαρά θέμα τύχης. Χωρίς πολλές επιλογές αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του και να φύγει μαζί με τα δύο αδέρφια και τη γιαγιά του για την Ευρώπη. Σταθμός στη διαδρομή τους η Ελλάδα.
Οι πρώτοι μήνες πέρασαν μέσα σε σκηνές στον καταυλισμό της Μόριας, σε έναν χώρο που φιλοξενεί πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων από τον προβλεπόμενο, πράγμα που καθιστά ανέφικτη την πλήρωση των βασικών αναγκών του προσφυγικού πληθυσμού.
Για έναν νεαρό πρόσφυγα η καθημερινότητα στον καταυλισμό περιλαμβάνει «πρωινό» ξύπνημα -από το προηγούμενο βράδυ- με αναμονή ατελείωτων ωρών στην ουρά για νερό και φαγητό. Αναμονή επίσης για να μπορέσει να επικοινωνήσει με την υπόλοιπη οικογένεια που έχει μείνει πίσω στην γραμμή του πολέμου. «Κατάφεραν άραγε να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς; Μήπως είναι αγνοούμενοι;» Σκέψεις που στροβιλίζουν καθημερινά μέσα στο κεφάλι του εφήβου. Έπειτα ένα συνεχές «περίμενε» για να ολοκληρωθούν οι διοικητικές διαδικασίες ασύλου. Η ζωή ενός πρόσφυγα στον καταυλισμό δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαρκή αναμονή χωρίς χρονικό ορίζοντα. Η προσμονή για την καλύτερη επόμενη ημέρα που χάνεται εντέλει σε μια ανελέητη ανάγκη επιβίωσης.
Μέσα σε ένα αρνητικό περιβάλλον και κόντρα στα αδιέξοδα, ο Rayan επέλεξε να είναι αισιόδοξος. Έβαζε μόνος του ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης της ψυχικής και συναισθηματικής του φόρτισης. Έτσι αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί σε εθελοντική ομάδα δημιουργικής υποστήριξης παιδιών και εφήβων. Αντί λοιπόν να καλύψει την δική του δύσκολη καθημερινή αβεβαιότητα, αποφάσισε να διοχετεύσει όλη του την ενέργεια βοηθώντας μικρότερους σε ηλικία να χτίσουν μια θετικότερη καθημερινότητα.
Οι συνθήκες διαβίωσης αλλάζουν με την μετακίνηση της οικογένειας σε διαμέρισμα προγράμματος φιλοξενίας. Δεν αλλάζει όμως και η θέληση του νεαρού πρόσφυγα για προσφορά. Είδε πως το καλό σε άλλους, που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από αυτόν, γινόταν μοχλός για να αλλάζει θετικά κι ο ίδιος. Ξεκίνησε δε μαθήματα ελληνικών, ενώ βελτίωσε κατά πολύ το επίπεδο των αγγλικών του.
Συχνά η επικοινωνία με τα διασκορπισμένα μέλη της οικογενείας του ήταν αδύνατη για ημέρες. Περίμενε όμως συνεχίζοντας να βλέπει την θετική πλευρά των πραγμάτων. Περισσότερο οργανωμένα συνέχισε να στηρίζει εθελοντικά μέσω του φορέα PlayForPeace. H καθημερινή του βόλτα, ή μάλλον συνήθεια, ήταν να ξεκινάει από το κέντρο της Αθήνας για την δομή φιλοξενίας στον Σκαραμαγκά. Εκεί έμενε όσο τον χρειαζόταν ή όσο χρειαζόταν ο ίδιος να νιώσει ότι έκανε όσα περισσότερα μπορούσε.
Σήμερα, o Rayan και η οικογένειά του βρίσκονται ως αναγνωρισμένοι πρόσφυγες σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου συνεχίζει να περιμένει τους γονείς και τα αδέλφια του. Σε μια προσπάθεια προσαρμογής στις νέες συνθήκες συνέχισε να σπουδάζει και σύντομα απέκτησε πιστοποιητικό γλωσσομάθειας.
Φυσικά οι καλές συνήθειες δεν κόπηκαν, αφού συνέχισε την εθελοντική δράση στον φορέα PlayForPeace. Μάλιστα, βραβεύτηκε δύο φορές για την προσφορά του στον άνθρωπο. Ίσως γιατί o Ryan είναι το παράδειγμα της προσπάθειας για αλλαγή μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό. Έχτισε ο ίδιος την δική του πραγματικότητα χωρίς όμως να παύσει την προσπάθεια να οικοδομήσει ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Για τον Rayan η Ελλάδα και οι Έλληνες άφησαν το στίγμα στην προσωπικότητά του. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψε ως εθελοντής στα πλαίσια δραστηριοτήτων με την PlayForPeace και την CreteforLife. Η δράση, η προσφορά και η ματιά του προς την ζωή αποτελεί πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση.
Η φωτογραφία εξωφύλλου προέρχεται από την ‘Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.