«Que sera sera»

 Άρθρο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας & Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης

Ζούμε στις ζωές μας… εμείς και οι άλλοι. Εγώ κι εσύ… Καμία φορά μόνο εγώ ή μόνο εσύ.  Κάνω και κάνεις λάθη. Και εσύ κάνεις. Σε νοιάζουν όμως μόνο τα δικά μου. Που κάνω λάθος; Γιατί δεν είσαι και εσύ λάθος; Μαζί…Και οι δυο μαζί δεν κάναμε το λάθος; Γιατί δεν προσπάθησες εσύ, να είσαι πιο σωστός; 

Συνήθισες. Σχεδόν αρέσκεσαι στο να βρίσκεις λάθος τους άλλους. Ποτέ σου δεν προσπάθησες πραγματικά να σαι σωστός. Θέλεις να αδικείσαι. Σχεδόν εμμονικά, το επιδιώκεις. Και πάλι τι ορίζεις, εσύ ως «λάθος»; Και εγώ πάλι, γιατί να το βρίσκω σωστό αυτό;  Γιατί  μόνο εγώ πρέπει να μαι «σωστός»;  Τι είναι σωστό και τι λάθος; Πως μπορώ να σε πείσω πως δεν υπάρχει σωστό και πως δεν υπάρχει λάθος; Γιατί κανείς δεν είναι απόλυτα σωστός και κανείς δεν είναι μόνο λάθος.

Σωστό και λάθος. Δυο λέξεις απόλυτα αλληλένδετες. Αν δεν είμαι λάθος εγώ, δεν είσαι εσύ σωστός.  Και το αντίστροφο. Σωστό και λάθος. Δυο έννοιες απόλυτα εξαρτημένες από μια και μοναδική συγκυριακή στιγμή. Κάτω από περιπτωσιακές και τυχαίες συνθήκες, είμαι λάθος. Και μόνο συγκριτικά με την θέση την δική μου, είσαι εσύ σωστός. Για την ακρίβεια πιο σωστός, από μένα. Αν λοιπόν τα λάθη υπακούν στο χρυσό κανόνα της ζωής που συμπυκνώνεται στο λατινικό ρητό «que sera sera», ίσως στο εξής δεν θα πρέπει να σε νοιάζει το κατά «πόσο» είσαι και είμαι σωστός. Σημασία έχει πόσο διατεθειμένοι είμαστε και οι δυο να ζήσουμε, με λάθη, μέσα στις ζωές  μας. Στην ζωή μου, με τα λάθη σου. Στην ζωή σου, με τα λάθη μου. Τι παραπάνω θέλεις για να σε πείσω;

Ψάχνουμε την επαλήθευση μας, στα λάθη των άλλων. Δεν μας την δίνουν. Δεν είμαστε λάθος εμείς; Θέλεις να αδικείσαι. Δεν σου αρέσει η δικαιοσύνη. Και πώς θα μπορούσε διαφορετικά εξάλλου; Δεν ξέρεις τι είναι δίκαιο. Έχεις μόνο μία άποψη, την δική σου οπτική για τη δικαιοσύνη. Την ταυτίζεις μάλιστα, με την άποψη σου περί σωστού και λάθους. Και, σχεδόν πάντα, τοποθετείς τον εαυτό σου στην θέση του σωστού. Ακόμα κι αν εγώ, είμαι πραγματικά λάθος. Σκέφτηκες να έρθεις στην θέση μου; Βρέθηκες ποτέ στην θέση μου; Η θέση του σωστού, που κρατάς για τον εαυτό σου, από οπού υπεροπτικά και επαρμένα με κοιτάς, είναι αναπαυτική. Αν θέλεις καλύτερα, σε επαναπαύει. Σε αδρανοποιεί. Δεν προσπαθείς. Δεν προσπαθείς  για εμάς. Δεν προσπαθείς για το σωστό. Για το μόνο που αγωνιούσες, ήταν να αποδειχθείς πιο σωστός από εμένα. Και μετά; Και μετά έκανα λάθος. Ένα λάθος, που έκανε την ζωή σου εύκολη. Γιατί άραγε; Είναι πιο εύκολο να σου αποδίδουν μια ευεργεσία. Να επανορθώνουν για το κακό που σου κάναν. Έτσι βγαίνεις και εσύ, απ’την δύσκολη θέση, να προσπαθείς πάντα να κάνεις το σωστό. Το σωστό και για τους δυο μας. 

Δύσκολο πράγμα η ευτυχία. Εύκολο, όταν την περιμένεις απ΄τους άλλους. Τάχα, επειδή στο οφείλουν. Περιμένεις να σε αδικήσουν. Έχεις την απαίτηση, την αμέσως επόμενη στιγμή να επανορθώσουν. Να τους εγκλωβίσεις, για πάντα στο λάθος τους. Να δώσεις, μια δεύτερη ευκαιρία, σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο. Να ντρέπονται να σε κοιτάξουν στα μάτια. Να νιώθουν μειονεκτικά. Να ενισχύουν ακόμα πιο πολύ, τον επαρμένο εγωισμό σου. Αρέσκεσαι, στο να κάνουν λάθος. Να βρίσκεσαι, στον ρόλο του θύματος. Μέχρι να τους συγχωρέσεις, να προσπαθούν για σένα. Να σε κάνουν ευτυχισμένο, γιατί στο χρωστούν. Βολεύτηκες στην θέση αυτή. Δεν θέλεις να κουραστείς. Μια ζωή να ζήσουν, για να σαι εσύ καλά. Γιατί κάπου, κάποτε έσφαλαν. Σε πλήγωσαν. Σε αδίκησαν. Αυτό περίμενες, να σε αδικήσουν, μην εθελοτυφλείς. 

Τους δίνεις την δεύτερη ευκαιρία, με την προϋπόθεση, πως μόνο εκείνοι θα προσπαθούν στο εξής. Πρώτο λάθος, ισόβια. Δεύτερο λάθος, δις ισόβια. Και ούτω καθεξής. Είσαι ο “δικαστής”, που απονέμει δικαιοσύνη προς όφελος του. Εις βάρος των άλλων. Καταδικαστική απόφαση των ισοβιτών: η εφ’όρου ζωής ευτυχία σου. Μια ζωή δίπλα σου, προσπαθώντας να είσαι εσύ μόνο ευτυχισμένος. Μια ζωή δίπλα σου, για να σου αποδείξουν το πόσο το μετάνιωσαν. Βλέπεις δεν σε νοιάζει αν το μετάνιωσαν. Πιο πολύ για σένα μετράει τι θα κάνουν. Ή όπως συχνά σε ακούω να λες: «Πόσο θα στο δείξουν». Το πόσα θα κάνουν. Αν μάλιστα το ξανακάνουν, τόσο καλύτερα για σένα Να ξανακάνουν το ίδιο λάθος ή ακόμα και κάποιο άλλο. Θα τους καταδίκαζες σε θάνατο. Όμως εσύ, μεγαλόκαρδε, αποφάσισες να τους χαρίσεις την ζωή. Μια ζωή, για σένα. Εκλιπαρούσαν, να τους συγχωρέσεις. Τους συγχώρεσες, γιατί τους αγαπούσες. Το έκανες, γιατί ήξερες πως με το λάθος τους, θα κάνουν την ζωή σου, πιο εύκολη. Θέλεις να κάνουν λάθη. Μόνο έτσι, νιώθεις πως είσαι εσύ σωστός.

Σωστές και λανθασμένες επιλογές. Ζεις ότι επέλεξες; Το σίγουρο είναι ότι ζεις, μαζί μου. Απ’την στιγμή που ζούμε μαζί, ακόμα και αν εσύ επέλεξες το σωστό, πως είσαι σίγουρος πως εγώ δεν θα επιλέξω το λάθος; Είσαι σωστός, αλλά το δικό μου λάθος σε επηρεάζει. Καταδικασμένοι από τα λάθη των άλλων, χαράζουμε μοναχικές πορείες. Έτσι που το μαζί, παύει να είναι εμείς.

Βλέπεις, είναι η ώρα που περιμένεις να σου υποσχεθώ την στιγμή που εγώ ήδη σου έχω αποδείξει το τυχαίο και συγκυριακό λάθος μου. Είμαστε μαζί, ενόσω είμαι σωστός μαζί σου. Αλλά όταν είμαι λάθος, αυτοπεριορίζεσαι στο εγώ σου. Βάλθηκες να νομίζεις πως μαζί πορευόμαστε σωστά. Και μόνο εγώ λοξοδρομώ, λανθασμένα. Δεν μου αξίζει να με κοιτάς μειονεκτικά. Να με υποψιάζεσαι. Και τι κάνω εγώ;  Η αυτοεκτίμηση μου, μου επιβάλλει να διεκδικώ όσα μου αξίζουν. Τουλάχιστον, μέχρι να συνειδητοποιήσω πως αυτοί από τους οποίους τα διεκδικώ, πλέον δεν έχουν καμία αξία, για εμένα τον ίδιο. Δεν έχει αξία να μετανιώσω. Γιατί ξέρω, πως αυτό που τους νοιάζει είναι μόνο να τους το αποδείξω. Και τότε είναι που με έχασες. Θυμήσου τι σου ‘πα στην αρχή. Να προσπαθώ και για τους δυο μας, για το σωστό. Να με εγκλωβίσεις στο λάθος μου. Έχεις ανάγκη απ την μετάνοια μου. Έλπιζες στην μετάνοια μου όταν εγώ δεν σου ζήτησα συγχώρεση. Θέλεις να αδικείσαι και έχεις την απαίτηση την αμέσως επόμενη στιγμή να επανορθώσω.

Μάθε λοιπόν,  πως την δεύτερη ευκαιρία δεν την έδωσες σε μένα. Την δεύτερη ευκαιρία, δεν την δίνεις ποτέ σε κάποιον άλλον. Την δεύτερη ευκαιρία να την δίνεις πάντα στο εαυτό σου. Να την δίνεις, όταν είσαι σίγουρος πως στην ζωή σου χωρά το λάθος του. Πως στην ζωή σου, στην τελική χωρώ και εγώ.

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία:

Αλιεντέλ (2001). Φωτογραφία σε Σέπια. Εκδόσεις Ωκεανίδα.

Τζ.Ώστεν (1811). Λογική και Ευαισθησία. Εκδόσεις Σμίλη.