Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
- «Δεν υπάρχουν ψάρια στη στεριά, λέμε» πρόλαβα να του πω πρώτη.
- «Για να ξέρεις, ούτε άνθρωποι υπάρχουν στο βυθό» μου απάντησε κοφτά.
- «Εκτός από τη θάλασσα υπάρχει κι η στεριά, αλλά πού να ξέρεις εσύ από αυτά», ανταπάντησα.
- «Μα τόση προσπάθεια να κρατηθείτε εσείς οι άνθρωποι στην επιφάνεια… και τι νόημα έχει παρακαλώ να επιπλέεις αν δεν βραχείς;»
…και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας.
Η αλήθεια είναι πως γνώριζα πολύ καλά για τι πράγμα μου μιλούσε.
Έμαθα να κολυμπώ από παιδί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μαζί με το κοπάδι μου, τους συναθλητές μου, αλλά και μόνη μου. Σε μικρό βάθος αρχικά και μετά σε όλα τα μήκη και πλάτη των ωκεανών… αθόρυβα αλλά σταθερά, κολυμπούσα και ανέβαινα τα κύματα.
Και όσο κολυμπούσα, τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Δεν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ούτε το βάθος. Και έμενα πολύ ώρα στο βυθό, τόση που οι άλλοι ανησυχούσαν για μένα, αλλά δεν μ’ ένοιαζε.
Ώσπου μια μέρα, γνώρισα τη στεριά. Και την επέλεξα. Μάλιστα επένδυσα σε αυτή την επιλογή. Έγινα πρότυπο. Υπόδειγμα. Κι αν σκεφτείς ότι λίγες είναι οι ράτσες που «κολυμπούν» στην επιφάνεια, πάω στοίχημα ότι θα ήθελες να μου μοιάσεις.
Ομολογώ ότι η ζωή στην επιφάνεια περνούσε πολύ γρήγορα, με κόσμο, με πολύ θόρυβο, δεν προλάβαινα να συγκρατήσω και πολλά. Πτυχία, δουλειά, βραβεία, ίντριγκες, έρωτες, δημόσιες σχέσεις, ισορροπίες, να αποδείξεις ότι μετρά να είσαι στην επιφάνεια κι ότι είναι πλέον απαραίτητο να παραμείνεις έξω από το νερό… ότι μοιάζεις στους άλλους που είχαν τη θέση τους εκεί. Τώρα το πώς την είχαν αποκτήσει, είναι άλλο θέμα… ένα πράγμα «μαγικό»… οι βάρκες τους ήξεραν να επιπλέουν, λες και γνώριζαν τη διαδρομή και χωρίς καν να χρειαστεί να παλέψουν με κύματα στο ταξίδι τους.
Κι έρχεται μία στιγμή που η αποκάλυψη είναι εκεί και σε περιμένει. Στα βράχια.
Μία στιγμή, κόντρα σε όλες τις επιλογές και τις θυσίες που έχεις επωμιστεί για να παραμείνεις στην επιφάνεια.
Και κει αναγνωρίζεις ότι δυστυχώς στην επιφάνεια, δεν υπάρχει βυθός.
Έτσι εξηγείται το γιατί οι άνθρωποι ξέρουν να επιπλέουν. Και μαζί μ’ αυτούς, οι φόβοι τους και η αναπνοή τους.
Πέρασε καιρός από τότε. Διαβάζω ότι τα ψάρια που ζουν έξω από τα νερά τους είναι επικηρυγμένα.
Ας είναι κι έτσι.
Επέλεξα να βρίσκομαι εδώ, χωρίς να ξεχνώ ότι εκπαιδεύτηκα πρώτα απ’ όλα, να κολυμπώ.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Μήτσου Α. (2014). Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια. Εκδόσεις Καστανιώτη.
Ντομπέλλι Ρ. (2014). Η Τέχνη της καθαρής σκέψης. Εκδόσεις Πατάκη.