Χρήστος ΓκαραβέλαςΠοίημα: Γκαραβέλας Xρήστος
Επιμέλεια: Ίριδα Γουδέλη
Kαι καθώς ο χρόνος περνά
το δέρμα γίνεται στάχτη
το κάτι γίνεται τίποτα
και ο χρόνος, πόνος
οι δείκτες μέσα απ’το το ρολόι ξεγλυστρούν
τέσσερις τοίχοι σχηματίζονται ολόγυρά μας
και αρχίζουν να κλείνουν
σε σημείο που δεν μπορείς να αποδράσεις
και καθώς το ίδιο σου το κρανίο στα χέρια σου κρατάς
αρχίζεις να σκέφτεσαι
τι είναι αυτό, που πίσω σου θα αφήσεις
αν μπορούσες σε κάθε κομμάτι της ζωής σου να ρουφήξεις
…….και τελικά
απλά τα μάτια σου κλείνεις
και το μυαλό σου απενεργοποιείς
και αφού τη λεπίδα δεν μπορείς να αποφύγεις
το κεφάλι σου σηκώνεις
και με ηρεμία
….
την δύση του ήλιου περιμένεις…