Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Ανοίγω τα μάτια μου και δεν θέλω να γνωρίζω. Δεν θέλω να γνωρίζω τον πόνο και τη θλίψη που έχουν επισκιάσει τον κόσμο μας μέσα σε λίγα λεπτά, μέσα σε λίγες ώρες, μέρες, χρόνια… Κάποιοι λένε να μην αγνοούμε τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Να ενημερωνόμαστε για τον πόνο και τη θλίψη, και να ευαισθητοποιούμαστε καθημερινά. Μα πώς να το κάνεις αυτό, όταν τα μάτια σου δεν μπορούν να αντικρίσουν το θέαμα και η ψυχή σου να αντέξει την απανθρωπιά; Πώς μπορείς να βλέπεις πεντάχρονες ψυχές να τρέμουν από τα χημικά, μικρά κορίτσια να τρέχουν από το φόβο, γονείς να πεθαίνουν αναζητώντας τα παιδιά τους; Πώς να το αντέξει η καρδιά σου;
Βυθίζομαι στον πόνο και στην ανάγκη να βρω δικαιοσύνη. Γιατί καμία θρησκεία δεν σου είπε να σκοτώσεις, κανένας θεός δεν σε ανάγκασε να εξευτελίσεις την ανθρωπότητα, κανένα ιερό βιβλίο δεν σου έδωσε οδηγίες για το «πώς να φτιάχνεις βόμβα που εξαφανίζει κάθε ψυχή που υπάρχει σε απόσταση τριών χιλιομέτρων» και που, αν επιζήσει, το ψυχολογικό τραύμα δεν επουλώνεται… ποτέ.
Και κάθε φορά που απλώνονται οι σκόνες από τα θεμέλια άτυχων χωρών, με την ίδια ταχύτητα απλώνεται και ο φόβος. Ο φόβος για διασκέδαση, ο φόβος να ταξιδέψεις, ο φόβος να ζήσεις. Η ζωή σου στηρίζεται πια σε συμφέροντα και αποφάσεις. Η τύχη έχει γίνει ο καλύτερος και ο χειρότερός σου φίλος. Και ποια η λύση; Μπορείς να κατηγορήσεις όσους μέσα στο θυμό τους γίνονται υπερπροστατευτικοί και ρατσιστές; Μπορείς να κατηγορήσεις όσους θέλουν να αγνοήσουν το πρόβλημα και να κλείσουν τα μάτια; Ή μήπως και όλες αυτές οι αναλύσεις φαντάζουν ανούσιες, όταν σκεφτείς ότι το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Η λογική δεν φαίνεται να βελτιώνει την κατάσταση.
Δεν θα πω ψέματα. Είμαι φοβισμένη. Ο στόχος τους πέτυχε. Η ελπίδα είναι ένα συναίσθημα που τώρα πια δύσκολα μπορώ να νιώσω, φαίνεται σαν κοροϊδία. Αν, όμως, εγώ γράφω αυτό το κείμενο, δεν είναι παρά για να δείξω πως υπάρχει ακόμα αγάπη εκεί έξω. Και πιστεύω πως μοιράζεται από πολλούς. Κι αν ο πόνος μερικές φορές γίνεται ανυπόφορος, είναι γιατί στην πραγματικότητα είναι πολύς. Επίτρεψε στον εαυτό σου να το νιώσει, γιατί έτσι σημαίνει πως ό,τι συμβαίνει… για ‘σένα είναι λάθος.