Στράτος ΣπανουδάκηςΆρθρο: Σπανουδάκης Στράτος
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Εκπ. Ψυχοθεραπευτής
Επιμέλεια: Δημήτρης Αλεξόπουλος Τσώρας
Φιλόλογος
Το πρόβλημα δυστυχώς δε φαίνεται να είναι μόνο οι πυρκαγιές, αλλά η εν γένει αξιακή κατάσταση των ανθρώπων. Αντί η ανθρωπότητα να πηγαίνει με εξελικτικά βήματα μπροστά, έχουμε βάλει την όπισθεν και πηγαίνουμε ολοταχώς προς τα πίσω. Δυσκολεύουμε τη ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας, με μία αλαζονική στάση για το περιβάλλον σαν να πιστεύουμε ότι μας ανήκει ολοκληρωτικά. Έχουμε δημιουργήσει τη ψευδαίσθηση σαν άνθρωποι, ότι κυριαρχούμε στη φύση και όχι ότι είμαστε μέρος αυτής. Ότι εκείνη εξαρτάται από εμάς και όχι το αντίθετο. Πως ότι και να της κάνουμε, δε πειράζει και πολύ, εξάλλου κάποιοι δε θα ζήσουμε για να δούμε τη καταστροφή. Πόση όμως από την αλαζονεία μας, μπορεί να αντέξει πλέον ο πλανήτης και η φύση;
Πώς φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε ότι θέλουμε αδιαφορώντας για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες στο περιβάλλον; Πώς γίνεται περιπτώσεις εύκολου ή γρήγορου κέρδους να μπαίνουν ψηλότερα από τα πάντα, ακόμα και από την ίδια μας τη διαβίωση; Πώς προτιμάμε να κάψουμε όλα τα δέντρα, ώστε μετά να μπορέσουμε να πουλήσουμε φιάλες οξυγόνου;
Γεμίσαμε κυνικούς και επικίνδυνους ανθρώπους σε θέσεις να παίρνουν αποφάσεις για εμάς και τώρα ξαφνιαζόμαστε με τα αποτελέσματα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η ηθική και αξιακή κρίση κάθε χρόνο φαίνεται να γίνεται όλο και πιο μαύρη, δύστυχη και αβοήθητη. Άνθρωποι ηθικά μικροί, μιαροί και αδυσώπητοι, που όμως προκαλούν μεγάλες καταστροφές. Ανεπανόρθωτες υλικές και ηθικές βλάβες στο κορμί της ανθρωπότητας.
Η μόδα αυτή έχει έρθει δυστυχώς και στην Ελλάδα. Δε γίνεται να πανηγυρίζουμε επειδή δε καήκανε άνθρωποι (που ούτε αυτό καταφέραμε). Όταν καταστρέφονται περιουσίες ανθρώπων, μνήμες, εμπειρίες, υλικά αγαθά και κόποι μιας ολόκληρης ζωής, δε γίνεται να συζητάμε για νίκες και επιτυχίες.
Υπάρχει η άποψη πως ενώ καταστρέφονται τεράστιες δασικές εκτάσεις, η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου σε μία νύχτα, ο άνθρωπος έμεινε ζωντανός. Μία τέτοια όμως προσέγγιση μυρίζει δύσοσμα, με άρωμα καμμένης φύσης, λίπους και στάχτης. Ξεχειλίζει από υποκρισία, αφέλεια και κυνισμό. Ζωντανός ο άνθρωπος για να ζήσει πού, πώς και σαν τι; Γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει τέτοια υπεραξία σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα; Πόσα καμμένα σπίτια, ζώα και στρέμματα δάσους αναλογούν σε μία ανθρώπινη ζωή; Ποιος άραγε μπορεί να κάνει αυτά τα ψυχρά και επικίνδυνα μαθηματικά;
Σαν έθνος, ζούμε με μία αλαζονεία λόγω προγονικών κατορθωμάτων, με τα οποία όμως σαν νεοέλληνες δεν έχουμε καμία σχέση. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για τη ψυχή μας, το θάρρος μας και το greek filotimo. Αυτό βέβαια έχουμε μάθει να το πουλάμε καλά αλλά δυστυχώς δε ξέρουμε να το χαρίζουμε. Με εξαίρεση κάποιες φιλανθρωπικές δράσεις, που ευτυχώς πάντα υπάρχουν, στερούμαστε ανθρωπιάς, λογικής και αντίληψης. Λαός με κοντή μνήμη, που όπως φαίνεται, του αξίζουν όσα ζει.
Γιατί η δυστυχία είναι επιλογή, δεν είναι σύμπτωση.