ΑnimartistsΆρθρο: Βασιλική Μαμαλίγκα
Κάθε φορά που ακούω αυτό το κλισέ και το ακούω συχνά, επί παντός του επιστητού, όσον αφορά τα παιδιά, γίνομαι έξαλλη.
Μα πως το λένε αυτό; Με τι στοιχεία θεωρούν, ότι παιδί ίσον ηλίθιος; Μα ξεχνούν τα δικά τους; Ήταν ηλίθιοι;
Τσακώνονται οι γονείς μπροστά στα παιδιά – «Δεν πειράζει μωρέ, δεν καταλαβαίνουν, μικρά είναι». Πίνουν «ουσίες κι οινοπνεύματα» μπροστά στα παιδιά – «Δεν καταλαβαίνουν, εβίβα». Προσβάλλουν τα παιδιά τους με χαρακτηρισμούς «γαϊδούρι», «ηλίθιε», «ανεπρόκοπε» και άλλα τέτοια – «Άντε καλέ! Σιγά μην προσβάλλονται! Άμα δεν τους πάρεις τον αέρα, χάθηκες! Καλύτερα να τους τρίξω τα δόντια τώρα, που είναι μικρά, να γίνουν σωστοί άνθρωποι, άμα μεγαλώσουν. Χρήσιμοι στην κοινωνία και στους εαυτούς τους».
Μα θα γίνουν; Έτσι; Μ’ αυτόν τον τρόπο; Βοήθειαααα, ψυχολόγοιιιι!!
Μ’ αυτά τα μυαλά, περί σωστής ανατροφής, κατέβηκε μια μέρα η γιαγιά να μαζέψει τον 3χρονο εγγονό της από το δρόμο, που έπαιζε με την αγαπημένη του φίλη, τη Μπέμπα. Μου το διηγήθηκε η μαμά του, αγαπημένη φίλη μου, εντυπωσιασμένη από την αντίδραση του γιού της στη μάνα της, τη γιαγιά του.
Είχε φωνάξει ήδη 2-3 φορές η γιαγιά τον μικρό να έρθει σπίτι να φάει, αλλά αυτός όλο το ανέβαλε, συνεπαρμένος από τη Μπέμπα και την παρέα της, που είχε, σίγουρα, περισσότερο ενδιαφέρον από το όποιο φαγητό. ‘Ωσπου κατεβαίνει η γιαγιά, τσαούσα , με τα χέρια στη μέση και φωνή καμπάνα, γλώσσα του σώματος δηλωτική της εξουσίας και τον προσβάλλει ανελέητα «Καλά, δεν ακούς τόση ώρα που σου φωνάζω; Τόσο ηλίθιος είσαι; Γρήγορα σπίτι!!»
Ο μικρός κοκάλωσε. Έριξε μια κλεφτή ματιά στη Μπέμπα, της είπε ένα ξέπνοο «γεια» με χαμηλωμένο βλέμμα κι έτρεξε σπίτι του. Μένανε στο πρώτο όροφο, πάνω από τη γιαγιά, που έμενε στο ισόγειο και είχε πλήρη εικόνα των παιδιών που παίζανε στο ήσυχο δρομάκι και άμεση πρόσβαση σε περίπτωση ανάγκης.
Εκεί πια, ξέσπασε στην αγκαλιά της μάνας του. Με κλάματα θυμού και αγανάκτησης, της φώναζε «Με είπε ηλίχιο, μποτά τη Μπέμπα, σου λέωωω!»
Η φίλη μου είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν το πίστευε, είχε πέσει από τα σύννεφα. Μετά την κατάπληξη καταρρακώθηκε, όταν συνειδητοποίησε τη κραυγή απόγνωσης και παραπόνου, που έβγαλε το παιδί της. Τον προσέβαλε μπροστά στα μάτια της φίλης του. Του ακύρωσε το αντριλίκι του, τις ενστικτώδικες πρώτες επαφές και σχέσεις με τα κοριτσάκια. Με το άλλο φύλο…
Γι’ αυτό σας λέω, μην ξανακούσω «παιδιά είναι, δεν καταλαβαίνουν», διότι θα πιστέψω πια, πως είστε εσείς «ηλίχιοι μποτά τη μπέμπα»! Ε, ναι! Το έχω κάνει αγαπημένο μου τσιτάτο έκτοτε, για να μου θυμίζει πάντα, πως τα παιδιά, όσο μικρά και να ‘ναι, όλα τα καταλαβαίνουν και μάλιστα μ’ ένα τρόπο άμεσο, βαθύ, αληθινό και απόλυτο. Γι’ αυτό, το νου μας, όλοι!!