Αναστασία ΜιχαήλΠοίημα: Αναστασία Μιχαήλ
Φοιτήτρια, Φωτογράφος και Καλλιτέχνιδα
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
Μια μελωδία –
ήχοι πολλοί μαζί
σαν χαμένοι ορίζοντες σε θάλασσα
στέκουν σιωπηλοί.
Τι είναι ο νους – ;
σαν ωκεανός βαθύς,
γεμάτος κλειδαριές – ατέλειωτες
να σε εγκλωβίσει πάντα προσπαθεί.
Σαν τον κοιτάς χαμογελά
κύμα σηκώνει άγριο
φωτιά ανάβει στο κορμί
μη και τον κάνεις να αισθανθεί
Τα βλέμματα, δημιουργοί
αέρηδες με χάδια κοφτεροί
ο έρωτας τους – προσπαθεί
καρδιά και νους ποτέ μαζί.
Ηρεμία,
χαμήλωσε το φως,
μπες – στο δωμάτιο κρυφά
μπας και νικήσεις το μυαλό.
Μην προσπαθείς να αντισταθείς
ο ήχος μοιάζει μουσική.
Το χθες δεν είναι αύριο
και το ποτέ – γιατί.
Ο πόλεμος ζει μέσα μας
και ο νους σα φυλακή
το χθες ντύνει, σαν αύριο,
στο δρόμο της ψυχής.
Χέρια γροθιές – χτυπήματα
χείλη σφιχτά – καρφιά
χάδια κρυμμένα στο κορμί
μόνoι κρατάμε την καρδιά.
Αδύναμη, αβοήθητη
τρεμάμενη της ψυχής φωνή
πάντα θα τρέμει, μην χαθεί
μέσα στου νου την απειλή.
Εαυτός εγώ –
– τρέλα εσύ,
αγώνας άδικος πολύ
μαζί πατάμε την τελική γραμμή.