Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Αφημένος στη θλίψη σου προσεύχεσαι για αυτό το αύριο που ποτέ δεν έρχεται. Μέσα σ’ όλη την παντοδυναμία σου είσαι ένα μικρόψυχο, αβοήθητο πλάσμα.
Σέρνεις ένα κουφάρι, σαφώς το έχεις επιμεληθεί. Σ’ εκείνο το χθες, που είδες ένα άλλο κουφάρι να ποζάρει όλο χάρη στο νεκρό φακό.
Γελαστά πρόσωπα σε νεκρά σώματα. Η αληθινή αγάπη προβάλλεται σε ιστορίες στιγμής. “Κοιτάξτε την ευτυχία μας κόσμε!”… και η λήθη επιστρέφει.
Η αγάπη έχει ένα πρόσωπο, αλλά σήμερα πήρε τη μορφή που της έδωσε αυτή η μηχανή που σε ελέγχει. Δε ζούμε σε μια αλληγορία, κάνουμε κάθε παράλληλη δυστοπική αλήθεια πραγματικότητα.
Ακούμπησε την τελευταία ζωντανή σπιθαμή σου στον κόσμο και εναρμονίσου με τους ήχους. Αν κάνεις ησυχία μπορείς να ακούσεις. Να ακούσεις την αγωνία της ύπαρξής σου. Σου ουρλιάζει. Αγάπα εσένα, αγάπα εκείνα τα πρόσωπα, αγάπα εκείνον.
Ίσως αν δεν ακούγαμε, όλοι αυτοί οι ήχοι να ήταν εκκωφαντικοί. Αλλά τι άλλο να μπορεί να πει μια ηλίθια, χωρίς φωνή;
Ακούσατε, ακούσατε;