Αναστασία ΜιχαήλΚείμενο: Αναστασία Μιχαήλ
Φοιτήτρια, Φωτογράφος και Καλλιτέχνιδα
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
“Χρησιμοποίησα όλα όσα είχα μέσα μου”. Τα λόγια ενός ήρωα που δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Τα λόγια ενός ήρωα που έσβησε η φλόγα που του έδινε δύναμη. Πόσο πονάει, αυτή η φράση, να βγαίνει από το στόμα ενός ήρωα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισοπεδωτικό από το να βλέπεις πληγωμένο έναν ήρωα. Οι ήρωες δεν πρέπει να πληγώνονται, οι ήρωες δεν πρέπει να ματώνουν ανεπανόρθωτα. Πως μπορεί ένας ήρωας να πληγωθεί από κάτι; Πως μπορεί να πονέσει; Πως μπορεί να μην έχει δύναμη κάποιος που παίρνει την ευθύνη να κουβαλήσει την ελπίδα όλου του κόσμου στην πλάτη του; Πως μπορεί αυτή η πλάτη να μην αντέχει το βάρος;
Τι είναι ένας ήρωας; Γιατί είναι τόσο σημαντικό το να είναι άτρωτος; Γιατί περιμένουμε και απαιτούμε από αυτόν να μην πονάει, να μην ματώνει, να μην πληγώνεται, να μην χάνει την δύναμή του ποτέ; Γιατί η όψη ενός ήρωα να γονατίζει είναι τόσο απογοητευτική; Γιατί πονάει τόσο; Θα έλεγε κανείς, ότι είναι σαν να σου κόβονται τα πόδια βλέποντας την εικόνα αυτή, σαν να χάνεται ο κόσμος. Σαν να σου κλέβουν βίαια το δικαίωμα σου να περπατάς.
Πως μπορεί να γονατίσει ένα σύμβολο; Πως μπορεί να χάσει την δύναμη του κάποιος που θα πρεπε να είναι ο δυνατότερος από όλους;
Πόσο όμορφο, και πόσο δύσκολο το να είσαι ήρωας. Πόση δύναμη θέλει ένα χαμόγελο; Πόση φλόγα χρειάζεσαι για να μπορέσεις να σηκώσεις στην πλάτη σου τα δάκρυα όλου του κόσμου και να τα σκουπίσεις με τόσο θάρρος; Ο ήρωας δεν είναι άνθρωπος, είναι ελπίδα. Είναι σύμβολο, είναι κρυφή ώθηση. Ο ήρωας είναι πηγή ζωής, είναι το κάθε φυλακισμένο μπορώ μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Του κάθε ανθρώπου. Οι ήρωες υπάρχουν για να κουβαλάνε. Οι ήρωες υπάρχουν για να αντέχουν όσα δεν μπορεί κανένας να αντέξει.
Αν ένας ήρωας λυγίσει,
αν ένας ήρωας πληγωθεί,
αν ένας ήρωας δεν έχει άλλο δύναμη,
τότε ποιος θα σηκώσει όλο αυτό το βάρος;
Ποιος μπορεί να πάρει τη θέση ενός ήρωα;
Τι θα γίνει αν νικηθεί; Αν γονατίσει και δεν μπορεί πια να σηκωθεί όρθιος; Αν χάσει την μάχη αυτός, μπορεί κανεις άλλος να κερδισει οποιαδήποτε μάχη;
Δυστυχώς… οι ήρωες πονάνε.
Οι ήρωες ματώνουν.
Κλαίνε.
Δυσκολεύτηκα πολύ να το δεχτώ. Δυστυχώς πολλές φορές μέσα από το χαμόγελο οι ήρωες δαγκώνουν τα χείλη τους και τα τραυματίζουν από τη πίεση. Οι ήρωες φοβούνται, γιατί έχουν πολλά να προστατέψουν. Έχουν πολλά να χάσουν οι ήρωες – παραπάνω από πολύ κόσμο. Συχνά γονατίζουν. Κάποιες φορές δεν θέλουν να σηκωθούν – δεν έχουν όρεξη να παλέψουν – και κάποιες στιγμές αποφασίζουν να το κάνουν την τελευταία στιγμή, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Μπορεί να μου πήρε καιρό να το καταλάβω, αλλά πλέον ξέρω.
Οι ήρωες είναι άνθρωποι και πληγώνονται και δεν είναι ανίκητοι. Και πονάνε. Και λυγίζουν.
Αλλά παρόλα αυτά… ποτέ δεν θα υπάρξει κάτι χειρότερο, κάτι πιο τρομακτικό ή πιο απειλητικό από την όψη ενός ήρωα να γονατίζει. Τίποτα δεν μπορεί να τσακίσει περισσότερο την ελπίδα. Τίποτα παραπάνω από την εικόνα ενός ήρωα να χάνει τη δύναμη του.