Νεκταρία ΤσοπανέληΠοίημα: Νεκταρία Τσοπανέλη
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Πού πάμε απόψε;
Εκεί που πάνε οι άνθρωποι
χωρίς τα ονόματά τους.
Εκεί που βυθίζονται
στον χρόνο
άχρονοι.
Στην κόλαση.
Δε θα κοιτιόμαστε ποτέ
στα μάτια
θα καθόμαστε μόνο
πλάτη ο ένας στον άλλον.
Στην αληθινή μοναξιά.
Εκεί που στέκομαι δίπλα σου
και ξέρω πως ποτέ δε θα μου ανήκεις.
Εκεί που θα ζούμε,
αν ζούμε,
εν κενώ.
Στην κόλαση.
Εκεί
που αναβιώνεις
ξανά και ξανά
την ίδια ματαίωση,
σε μια απέραντη πολιτεία
να βρίσκεσαι και να χάνεσαι,
στη λύπη της φθοράς
να παραδίνεσαι άωρα.
Να είσαι χωρίς να μπορείς να γίνεις.
Στην ξεραμένη, άνυδρη γη
που τίποτα δεν πέφτει
ούτε το αλμυρό, καυτό, καθαγιαστικό δάκρυ σου.
Εκεί που όλα ακίνητα μένουν
μαζί με μας στερεωμένα
που δεν έχουν πού να πάνε,
που δεν έχουν πού να γυρίσουν.
Μην πάμε εκεί
Απόψε.